• அமெரிக்க அரசியலமைப்பைப் போலன்றி, உச்ச நீதிமன்றமும் அதற்குக் கீழே உள்ள உயர் நீதிமன்றங்களும் கொண்ட ஒருங்கிணைந்த நீதித்துறை அமைப்பை இந்திய அரசியலமைப்பு நிறுவியுள்ளது.
• ஒரு உயர் நீதிமன்றத்தின் கீழ் (மற்றும் மாநில மட்டத்திற்கு கீழே), துணை நீதிமன்றங்களின் படிநிலை உள்ளது, அதாவது மாவட்ட நீதிமன்றங்கள் மற்றும் பிற கீழ் நீதிமன்றங்கள்.
• 1935 ஆம் ஆண்டின் இந்திய அரசாங்கச் சட்டத்திலிருந்து ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட இந்த ஒற்றை நீதிமன்ற அமைப்பு, மத்திய சட்டங்கள் மற்றும் மாநில சட்டங்கள் இரண்டையும் செயல்படுத்துகிறது.
• அமெரிக்காவில், கூட்டாட்சி சட்டங்கள் கூட்டாட்சி நீதித்துறையால் செயல்படுத்தப்படுகின்றன மற்றும் மாநில சட்டங்கள் மாநில நீதித்துறையால் செயல்படுத்தப்படுகின்றன.
• இவ்வாறு அமெரிக்காவில் இரட்டை நீதிமன்றங்கள் உள்ளன – ஒன்று மையத்திற்கும் மற்றொன்று மாநிலங்களுக்கும்.
• இந்தியா, அமெரிக்கா போன்ற ஒரு கூட்டாட்சி நாடாக இருந்தாலும், ஒரு ஒருங்கிணைந்த நீதித்துறை மற்றும் அடிப்படை சட்டம் மற்றும் நீதியின் ஒரு அமைப்பைக் கொண்டுள்ளது.
• இந்திய உச்ச நீதிமன்றம் ஜனவரி 28, 1950 இல் தொடங்கப்பட்டது. இது 1935 ஆம் ஆண்டின் இந்திய அரசாங்கச் சட்டத்தின் கீழ் நிறுவப்பட்ட இந்திய கூட்டாட்சி நீதிமன்றத்தைத் தொடர்ந்து வந்தது.
• இருப்பினும், உச்ச நீதிமன்றத்தின் அதிகார வரம்பு அதன் முன்னோடியை விட அதிகமாக உள்ளது.
• ஏனெனில், அரசியலமைப்பு, பிரிட்டிஷ் பிரிவி கவுன்சிலை ஒழித்து உச்ச நீதிமன்ற மேல்முறையீட்டு நீதிமன்றமாக மாற்றியுள்ளது.
• அரசியலமைப்பின் பகுதி V இல் உள்ள பிரிவுகள் 124 முதல் 147 வரை உச்ச நீதிமன்றத்தின் அமைப்பு, சுதந்திரம், அதிகார வரம்பு, அதிகாரங்கள், நடைமுறைகள் மற்றும் பலவற்றைக் கையாள்கிறது.
• அவற்றை ஒழுங்குபடுத்தும் அதிகாரம் நாடாளுமன்றத்துக்கு உள்ளது.

உச்ச நீதிமன்றத்தின் அமைப்பு (பிரிவு 124)

• தற்போது, உச்ச நீதிமன்றத்தில் 34 நீதிபதிகள் (1 தலைமை நீதிபதி மற்றும் 33 நீதிபதிகள்) உள்ளனர்.
• பிப்ரவரி 2009 இல், உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதிகளின் எண்ணிக்கையை இந்திய தலைமை நீதிபதி உட்பட இருபத்தி ஆறிலிருந்து முப்பத்தொன்றாக உயர்த்த மத்திய அரசு அறிவித்தது.
• இது உச்ச நீதிமன்ற (நீதிபதிகள் எண்ணிக்கை) திருத்தச் சட்டம், 2008 இயற்றப்பட்டதைத் தொடர்ந்து.
• 2019 இல் நீதிபதிகளின் எண்ணிக்கை 31 இல் இருந்து 34 ஆக அதிகரித்தது (1 தலைமை நீதிபதி மற்றும் 33 மற்ற நீதிபதிகள் உட்பட)
• முதலில், உச்ச நீதிமன்றத்தின் எட்டு நீதிபதிகள் இருந்தனர் (ஒரு தலைமை நீதிபதி மற்றும் ஏழு நீதிபதிகள்) என நிர்ணயிக்கப்பட்டது.
• பாராளுமன்றம் இந்த நீதிபதிகளின் எண்ணிக்கையை படிப்படியாக 1956 இல் பத்து, 1960 இல் பதின்மூன்று, 1977 இல் பதினேழு மற்றும் 1986 இல் இருபத்தைந்தாக உயர்த்தியது, தற்பொழுது 34 நீதிபதிகள் உள்ளனர்.

நீதிபதிகள் நியமனம்

• உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதிகள் குடியரசுத் தலைவரால் நியமிக்கப்படுகின்றனர்.
• உச்சநீதிமன்றம் மற்றும் உயர் நீதிமன்றங்களின் நீதிபதிகளுடன் கலந்தாலோசித்த பின்னரே குடியரசு தலைவரால் தலைமை நீதிபதி நியமிக்கப்படுகிறார்.
• மற்ற நீதிபதிகள், தலைமை நீதிபதி மற்றும் உச்சநீதிமன்றம் மற்றும் உயர் நீதிமன்றங்களின் பிற நீதிபதிகளுடன் ஆலோசனை செய்த பிறகே குடியரசு தலைவரால் நியமிக்கப்படுவார்கள்.
• தலைமை நீதிபதியைத் தவிர வேறு நீதிபதிகளை நியமிக்கும் விஷயத்தில் தலைமை நீதிபதியுடன் கலந்தாலோசிப்பது கட்டாயமாகும்.

கலந்தாய்வில் சர்ச்சை

• மேற்கண்ட விதியில் ‘ஆலோசனை’ என்ற வார்த்தைக்கு உச்ச நீதிமன்றம் மாறுபட்ட விளக்கம் அளித்துள்ளது.
• முதல் நீதிபதிகள் வழக்கில் (1982), ஆலோசனை என்பது ஒத்துழைப்பைக் குறிக்காது என்றும் அது கருத்துப் பரிமாற்றத்தை மட்டுமே குறிக்கிறது என்றும் நீதிமன்றம் கூறியது.
• ஆனால், இரண்டாவது நீதிபதிகள் வழக்கில் (1993), நீதிமன்றம் அதன் முந்தைய தீர்ப்பை மாற்றியது மற்றும் ஆலோசனை என்ற வார்த்தையின் அர்த்தத்தை ஒத்திசைவு என்று மாற்றியது.
• எனவே, உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதிகள் நியமன விவகாரங்களில் இந்தியத் தலைமை நீதிபதியின் அறிவுரை குடியரசுத் தலைவருக்குக் கட்டுப்படும் என்று தீர்ப்பளித்தது.
• ஆனால், தலைமை நீதிபதி தனது மூத்த நீதிபதிகள் இருவருடன் கலந்தாலோசித்த பிறகு இந்த விஷயத்தில் தனது ஆலோசனையை வழங்குவார்.
• இதேபோல், மூன்றாவது நீதிபதிகள் வழக்கில் (1998), இந்திய தலைமை நீதிபதி ஏற்றுக்கொள்ளும் ஆலோசனை செயல்முறைக்கு ‘பன்மை நீதிபதிகளின் ஆலோசனை’ தேவை என்று நீதிமன்றம் கருத்து தெரிவித்தது.
• இந்திய தலைமை நீதிபதியின் ஒரே கருத்து, ஆலோசனை செயல்முறையை அமைக்காது.
• உச்ச நீதிமன்றத்தின் நான்கு மூத்த நீதிபதிகள் கொண்ட கொலீஜியத்தை அவர் கலந்தாலோசிக்க வேண்டும், இரண்டு நீதிபதிகள் எதிர்மறையான கருத்தை தெரிவித்தாலும், அவர் பரிந்துரையை அரசுக்கு அனுப்பக்கூடாது.
• இந்திய தலைமை நீதிபதியின் ஆலோசனை நடைமுறையின் விதிமுறைகள் மற்றும் தேவைகளுக்கு இணங்காமல் செய்த பரிந்துரை அரசாங்கத்திற்கு கட்டுப்படாது என்று நீதிமன்றம் கூறியது.
• 99வது அரசியலமைப்பு திருத்தச் சட்டம் 2014 மற்றும் தேசிய நீதிபதிகள் நியமன ஆணையச் சட்டம் 2014 ஆகியவை உச்ச நீதிமன்றம் மற்றும் உயர் நீதிமன்றங்களுக்கு நீதிபதிகளை நியமிக்கும் கொலிஜியம் முறையை மாற்றியமைத்து, தேசிய நீதிபதிகள் நியமன ஆணையம் (NJAC) என்ற புதிய அமைப்பைக் கொண்டு வந்துள்ளன.
• இருப்பினும், 2015 இல், உச்ச நீதிமன்றம் 99 வது அரசியலமைப்புத் திருத்தம் மற்றும் NJAC சட்டம் ஆகிய இரண்டையும் அரசியலமைப்பிற்கு விரோதமானது மற்றும் செல்லாது என்று அறிவித்தது.
• இதன் விளைவாக, முந்தைய கொலீஜியம் அமைப்பு மீண்டும் செயல்படத் தொடங்கியது.
• இந்த தீர்ப்பு நான்காவது நீதிபதிகள் வழக்கில் (2015) உச்ச நீதிமன்றத்தால் வழங்கப்பட்டது.
• புதிய அமைப்பு (அதாவது, NJAC) நீதித்துறையின் சுதந்திரத்தை பாதிக்கும் என்று நீதிமன்றம் கருத்து தெரிவித்தது.

தலைமை நீதிபதி நியமனம்

• 1950 முதல் 1973 வரை, உச்ச நீதிமன்றத்தின் மூத்த நீதிபதியை இந்தியாவின் தலைமை நீதிபதியாக நியமிப்பது வழக்கம்.
• 1973 ஆம் ஆண்டு மூன்று மூத்த நீதிபதிகளை நீக்கி இந்திய தலைமை நீதிபதியாக ஏஎன் ரே நியமிக்கப்பட்டபோது இந்த நிறுவப்பட்ட மரபு மீறப்பட்டது.
• மீண்டும் 1977 இல், எம்.யு.பேக் இந்தியாவின் தலைமை நீதிபதியாக அப்போதைய மூத்த நீதிபதியை மாற்றியமைத்தார்.
• இரண்டாவது நீதிபதிகள் வழக்கில் (1993) அரசாங்கத்தின் இந்த விருப்புரிமை உச்ச நீதிமன்றத்தால் குறைக்கப்பட்டது, இதில் உச்ச நீதிமன்றத்தின் மூத்த நீதிபதி மட்டுமே இந்தியாவின் தலைமை நீதிபதியின் அலுவலகத்தில் நியமிக்கப்பட வேண்டும் என்று உச்ச நீதிமன்றம் தீர்ப்பளித்தது.

நீதிபதிகளின் தகுதிகள்

• உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதியாக நியமிக்கப்படுபவர் பின்வரும் தகுதிகளைப் பெற்றிருக்க வேண்டும்:
• அவர் இந்திய குடிமகனாக இருக்க வேண்டும்.
• அவர் ஐந்தாண்டுகள் உயர் நீதிமன்றத்தின் (அல்லது தொடர்ச்சியாக உயர் நீதிமன்றங்களில்) நீதிபதியாக இருந்திருக்க வேண்டும்; அல்லது
• அவர் பத்து ஆண்டுகள் உயர் நீதிமன்றத்தின் (அல்லது அடுத்தடுத்து உயர் நீதிமன்றங்களில்) வழக்கறிஞராக இருந்திருக்க வேண்டும்; அல்லது
• குடியரசுத் தலைவரின் கருத்துப்படி அவர் ஒரு புகழ்பெற்ற சட்ட நிபுணராக இருக்க வேண்டும்.
• மேற்கூறியவற்றிலிருந்து, உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதியாக நியமிக்கப்படுவதற்கு அரசியலமைப்புச் சட்டம் குறைந்தபட்ச வயதை நிர்ணயிக்கவில்லை என்பது தெளிவாகிறது.

உறுதிமொழி அல்லது பதவிபிரமாணம்:

• சுப்ரீம் கோர்ட்டின் நீதிபதியாக நியமிக்கப்பட்ட ஒருவர், தனது அலுவலகத்தில் நுழைவதற்கு முன், குடியரசுத் தலைவர் அல்லது அவரால் நியமிக்கப்பட்ட நபர் முன் ஒரு உறுதிமொழி அல்லது பதவி பிரமாணம் செய்து கொள்ள வேண்டும்.
• உச்ச நீதிமன்றத்தின் நீதிபதி ஒருவர் தனது சத்தியப் பிரமாணத்தில்:
• இந்திய அரசியலமைப்பின் மீது உண்மையான நம்பிக்கை மற்றும் விசுவாசத்தை கொண்டிருப்பேன்;
• இந்தியாவின் இறையாண்மையையும் ஒருமைப்பாட்டையும் நிலைநிறுத்துவதற்கு;
• பயம் அல்லது தயவு, பாசம் அல்லது தீய விருப்பமின்றி அலுவலகத்தின் கடமைகளை முறையாகவும், உண்மையாகவும், அவரது திறமைக்கு ஏற்பவும், அறிவும், நியாயமும் மற்றும்
• அரசியலமைப்பு மற்றும் சட்டங்களை நிலைநாட்ட வேண்டும்.

நீதிபதிகளின் பதவிக்காலம்

• அரசியலமைப்புச் சட்டம் உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதியின் பதவிக்காலத்தை நிர்ணயிக்கவில்லை.
• இருப்பினும், இது சம்பந்தமாக பின்வரும் மூன்று விதிகளை அது செய்கிறது:
• அவர் 65 வயது வரை பதவியில் இருக்கிறார். அவரது வயது தொடர்பான எந்தவொரு கேள்வியும் அத்தகைய அதிகாரத்தால் தீர்மானிக்கப்பட வேண்டும் மற்றும் பாராளுமன்றத்தால் வழங்கப்படும்.
• குடியரசு தலைவருக்கு கடிதம் மூலம் அவர் தனது பதவியை ராஜினாமா செய்யலாம்.
• பாராளுமன்றத்தின் பரிந்துரையின் பேரில் குடியரசு தலைவரால் அவர் பதவியில் இருந்து நீக்கப்படலாம்.

நீதிபதிகளை பதவி நீக்குதல்

• குடியரசுத் தலைவரின் உத்தரவின் பேரில் உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதியை அவரது அலுவலகத்தில் இருந்து நீக்க முடியும்.
• அவ்வாறு நீக்குவதற்கான பாராளுமன்றத்தின் உரை அதே அமர்வில் அவருக்கு சமர்ப்பிக்கப்பட்ட பின்னரே குடியரசு தலைவர் பதவி நீக்க உத்தரவைப் பிறப்பிக்க முடியும்.
• இந்த உரையானது பாராளுமன்றத்தின் ஒவ்வொரு அவையின் சிறப்புப் பெரும்பான்மையினரால் ஆதரிக்கப்பட வேண்டும் (அதாவது , அந்த சபையின் மொத்த உறுப்பினர்களின் பெரும்பான்மை மற்றும் அந்த சபையின் உறுப்பினர்களில் மூன்றில் இரண்டு பங்கிற்குக் குறையாமல் கலந்துகொண்டு வாக்களிக்க வேண்டும்).
• அகற்றுவதற்கான காரணங்கள் இரண்டு – நிரூபிக்கப்பட்ட தவறான நடத்தை அல்லது இயலாமை.
• நீதிபதிகள் விசாரணைச் சட்டம் (1968) உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதியை பதவி நீக்கம் செய்வதற்கான செயல்முறையை ஒழுங்குபடுத்துகிறது:
• 100 உறுப்பினர்கள் (லோக்சபா வழக்கில்) அல்லது 50 உறுப்பினர்கள் (ராஜ்யசபா வழக்கில்) கையெழுத்திட்ட நீக்கம் தீர்மானம் சபாநாயகர்/தலைவருக்கு வழங்கப்பட வேண்டும்.
• சபாநாயகர்/தலைவர் தீர்மானத்தை ஏற்கலாம் அல்லது ஏற்க மறுக்கலாம்.
• அது ஒப்புக்கொள்ளப்பட்டால், சபாநாயகர்/தலைவர் குற்றச்சாட்டுகளை விசாரிக்க மூன்று பேர் கொண்ட குழுவை அமைக்க வேண்டும்.
• குழுவைக் கொண்டிருக்க வேண்டும்
• தலைமை நீதிபதி அல்லது உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதி,
• ஒரு உயர் நீதிமன்றத்தின் தலைமை நீதிபதி, மற்றும்
• ஒரு புகழ்பெற்ற நீதிபதி.
• நீதிபதி தவறான நடத்தை அல்லது இயலாமையால் பாதிக்கப்பட்டவர் என்று குழு கண்டறிந்தால், அந்த தீர்மானத்தின் பரிசீலனையை சபை எடுத்துக்கொள்ளலாம்.
• தீர்மானத்தை பாராளுமன்றத்தின் ஒவ்வொரு சபையிலும் சிறப்பு பெரும்பான்மையுடன் நிறைவேற்றப்பட்ட பிறகு, நீதிபதியை நீக்குவதற்கான ஒரு குடியரசு தலைவரிடம் சமர்ப்பிக்கப்படுகிறது.
• இறுதியாக, நீதிபதியை நீக்கி குடியரசு தலைவர் உத்தரவு பிறப்பிக்கிறார்.
• உச்ச நீதிமன்றத்தின் எந்த ஒரு நீதிபதியும் இதுவரை பதவி நீக்கம் செய்யப்படவில்லை என்பது சுவாரஸ்யமானது.
• உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதி வி ராமஸ்வாமியின் வழக்கு (1991-1993).
• விசாரணைக் குழு அவர் நடத்தை தவறியதாகக் கண்டறிந்தாலும், மக்களவையில் பதவி நீக்கத் தீர்மானம் தோற்கடிக்கப்பட்டதால் அவரை நீக்க முடியவில்லை.
• இதில் காங்கிரஸ் கட்சி வாக்களிக்காமல் புறக்கணித்தது.

சம்பளம் மற்றும் கொடுப்பனவுகள் (பிரிவு 125)

• உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதிகளின் சம்பளம், கொடுப்பனவுகள், சலுகைகள், விடுப்பு மற்றும் ஓய்வூதியம் ஆகியவை நாடாளுமன்றத்தால் அவ்வப்போது தீர்மானிக்கப்படுகிறது.
• நிதி நெருக்கடியின் போது தவிர அவர்களின் நியமனத்திற்குப் பிறகு அவர்களின் ஊதியத்தை மாற்ற முடியாது.
• 2009ல், தலைமை நீதிபதியின் சம்பளம் மாதம் 33,000லிருந்து 1 லட்சமாகவும், நீதிபதியின் சம்பளம் 30,000லிருந்து 90,000 ஆகவும் உயர்த்தப்பட்டது.
• அவர்களுக்கு அலவன்ஸ் மற்றும் இலவச தங்குமிடம் மற்றும் மருத்துவம், கார், தொலைபேசி போன்ற பிற வசதிகளும் வழங்கப்படுகின்றன.
• ஓய்வு பெற்ற தலைமை நீதிபதி மற்றும் நீதிபதிகள் கடைசியாக பெற்ற சம்பளத்தில் 50 சதவீதத்தை மாதாந்திர ஓய்வூதியமாகப் பெற உரிமை உண்டு.

தற்காலிக தலைமை நீதிபதி (பிரிவு 126)

• குடியரசுத் தலைவர் உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதியை இந்தியாவின் செயல் தலைமை நீதிபதியாக நியமிக்கலாம்:
• இந்திய தலைமை நீதிபதியின் அலுவலகம் காலியாக உள்ளது; அல்லது
• இந்திய தலைமை நீதிபதி தற்காலிகமாக இல்லை; அல்லது
• இந்திய தலைமை நீதிபதி தனது பதவியின் கடமைகளை செய்ய முடியாத நிலையில் இருந்தால்.

தற்காலிக நீதிபதி (பிரிவு 127)

• உச்ச நீதிமன்றத்தின் எந்தவொரு அமர்வையும் நடத்தவோ அல்லது தொடரவோ நிரந்தர நீதிபதிகளின் கோரம் இல்லாதபோது, இந்தியத் தலைமை நீதிபதி ஒரு உயர் நீதிமன்ற நீதிபதியை தற்காலிக காலத்திற்கு உச்ச நீதிமன்றத்தின் தற்காலிக நீதிபதியாக நியமிக்கலாம்.
• சம்பந்தப்பட்ட உயர் நீதிமன்ற தலைமை நீதிபதியுடன் கலந்தாலோசித்த பின்னரே, குடியரசுத் தலைவரின் முந்தைய ஒப்புதலுடன் அவர் அவ்வாறு செய்ய முடியும்.
• அவ்வாறு நியமிக்கப்படும் நீதிபதி, உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதியாக நியமிக்க தகுதி பெற்றவராக இருக்க வேண்டும்.
• அவ்வாறு நியமிக்கப்பட்ட நீதிபதி தனது அலுவலகத்தின் மற்ற கடமைகளுக்கு முன்னுரிமை அளித்து, உச்ச நீதிமன்ற அமர்வுகளில் கலந்துகொள்வது கடமையாகும்.
• அவ்வாறு கலந்து கொள்ளும்போது, உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதியின் அனைத்து அதிகார வரம்பு, அதிகாரங்கள் மற்றும் சலுகைகள் (மற்றும் கடமைகளை நிறைவேற்றுவது) அவர் அனுபவிக்கிறார்.

ஓய்வுபெற்ற நீதிபதிகள் (பிரிவு 128)

• எந்த நேரத்திலும், இந்தியத் தலைமை நீதிபதி, உச்ச நீதிமன்றத்தின் ஓய்வுபெற்ற நீதிபதி அல்லது உயர் நீதிமன்றத்தின் ஓய்வுபெற்ற நீதிபதி (உச்சநீதிமன்ற நீதிபதியாக நியமிக்கத் தகுதியானவர்) உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதியாகச் செயல்படக் கோரலாம். ஒரு தற்காலிக காலத்திற்கு மட்டும்.
• குடியரசு தலைவர் மற்றும் அவ்வாறு நியமிக்கப்படுபவரின் முந்தைய ஒப்புதலுடன் மட்டுமே அவர் அவ்வாறு செய்ய முடியும்.
• அத்தகைய நீதிபதிக்கு குடியரசு தலைவர் தீர்மானிக்கக்கூடிய அத்தகைய கொடுப்பனவுகளுக்கு உரிமை உண்டு.
• உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதியின் அனைத்து அதிகார வரம்பு, அதிகாரங்கள் மற்றும் சலுகைகளையும் அவர் அனுபவிப்பார்.
• ஆனால், அவர் உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதியாகக் கருதப்படமாட்டார்.

உச்ச நீதிமன்றத்தின் இருக்கை (பிரிவு 130)

• டெல்லியை உச்ச நீதிமன்றத்தின் இடமாக அரசியல் சாசனம் அறிவிக்கிறது.
• ஆனால், உச்ச நீதிமன்றத்தின் இருக்கையாக வேறு இடம் அல்லது இடங்களை நியமிக்க இந்திய தலைமை நீதிபதிக்கு அதிகாரம் அளிக்கிறது.
• குடியரசுத் தலைவரின் ஒப்புதலுடன்தான் அவர் இந்த விஷயத்தில் முடிவெடுக்க முடியும்.
• இந்த ஏற்பாடு விருப்பமானது மற்றும் கட்டாயமானது அல்ல.
• அதாவது, உச்ச நீதிமன்றத்தின் இருக்கையாக வேறு எந்த இடத்தையும் நியமிக்க எந்த நீதிமன்றமும் குடியரசுத் தலைவருக்கோ அல்லது தலைமை நீதிபதிக்கோ எந்த உத்தரவும் வழங்க முடியாது.

நீதிமன்றத்தின் நடைமுறை

• உச்ச நீதிமன்றம், குடியரசு தலைவரின் ஒப்புதலுடன், பொதுவாக நீதிமன்றத்தின் நடைமுறை மற்றும் நடைமுறைகளை ஒழுங்குபடுத்துவதற்கான விதிகளை உருவாக்க முடியும்.
• 143 வது பிரிவின் கீழ் குடியரசு தலைவரால் செய்யப்பட்ட அரசியலமைப்பு வழக்குகள் அல்லது குறிப்புகள் குறைந்தது ஐந்து நீதிபதிகள் கொண்ட அமர்வால் தீர்மானிக்கப்படுகின்றன.
• மற்ற அனைத்து வழக்குகளும் பொதுவாக மூன்று நீதிபதிகளுக்கு குறையாத அமர்வு மூலம் தீர்மானிக்கப்படும்.
• திறந்த நீதிமன்றத்தால் தீர்ப்புகள் வழங்கப்படுகின்றன.
• அனைத்து தீர்ப்புகளும் பெரும்பான்மை நீதிபதிகள் வழங்குவது மட்டுமே ஆனால் வேறுபட்டால், நீதிபதிகள் மாறுபட்ட தீர்ப்புகள் அல்லது கருத்துக்களை வழங்கலாம்.

உச்ச நீதிமன்றத்தின் சுதந்திரம்

• இந்திய ஜனநாயக அரசியல் அமைப்பில் உச்ச நீதிமன்றம் மிக முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது. இது ஒரு கூட்டாட்சி நீதிமன்றம், மேல்முறையீட்டு உச்ச நீதிமன்றம், குடிமக்களின் அடிப்படை உரிமைகளுக்கான உத்தரவாதம் மற்றும் அரசியலமைப்பின் பாதுகாவலர்.
• எனவே, அதற்கு ஒதுக்கப்பட்ட கடமைகளை திறம்பட நிறைவேற்றுவதற்கு அதன் சுதந்திரம் மிகவும் இன்றியமையாததாகிறது.
• இது நிர்வாகம் (அமைச்சரவை) மற்றும் சட்டமன்றம் (நாடாளுமன்றம்) ஆகியவற்றின் அத்துமீறல்கள், அழுத்தங்கள் மற்றும் குறுக்கீடுகளிலிருந்து விடுபட வேண்டும்.
• அச்சமோ தயவோ இல்லாமல் நீதி வழங்க அனுமதிக்க வேண்டும்.
• உச்ச நீதிமன்றத்தின் சுதந்திரமான மற்றும் பாரபட்சமற்ற செயல்பாட்டைப் பாதுகாப்பதற்கும் உறுதி செய்வதற்கும் அரசியலமைப்பு பின்வரும் ஏற்பாடுகளை செய்துள்ளது:

நியமன முறை

• உச்ச நீதிமன்றத்தின் நீதிபதிகள் குடியரசு தலைவரால் (அதாவது அமைச்சரவை என்று பொருள்படும்) நீதித்துறை உறுப்பினர்களுடன் (அதாவது, உச்ச நீதிமன்றம் மற்றும் உயர் நீதிமன்றங்களின் நீதிபதிகள்) கலந்தாலோசித்து நியமிக்கப்படுகிறார்கள்.
• இந்த ஏற்பாடு நிர்வாகம் அதிகாரியின் முழுமையான விருப்புரிமையைக் குறைக்கிறது அத்துடன் நீதித்துறை நியமனங்கள் எந்த அரசியல் அல்லது நடைமுறைக் கருத்தாய்வுகளையும் அடிப்படையாகக் கொண்டிருக்கவில்லை என்பதை உறுதிப்படுத்துகிறது.

பதவிக்காலத்தின் பாதுகாப்பு

• உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதிகளுக்கு பதவிக்கால பாதுகாப்பு வழங்கப்படுகிறது.
• அரசமைப்புச் சட்டத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள முறையிலும் அடிப்படையிலும் மட்டுமே அவர்களை குடியரசு தலைவர் பதவியில் இருந்து நீக்க முடியும்.
• இதன் பொருள், அவர்கள் குடியரசு தலைவரால் நியமிக்கப்பட்டாலும், அவர்களின் விருப்பத்தின் போது அவர்கள் பதவியில் இருப்பதில்லை.
• உச்ச நீதிமன்றத்தின் எந்த நீதிபதியும் இதுவரை பதவி நீக்கம் செய்யப்படவில்லை (அல்லது பதவி நீக்கம் செய்யப்படவில்லை) என்பதிலிருந்து இது தெளிவாகிறது.

நிலையான சேவை நிபந்தனைகள்

• உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதிகளின் சம்பளம், கொடுப்பனவுகள், சலுகைகள், விடுப்பு மற்றும் ஓய்வூதியம் ஆகியவை நாடாளுமன்றத்தால் அவ்வப்போது தீர்மானிக்கப்படுகிறது.
• நிதி நெருக்கடியின் போது தவிர அவர்களின் நியமனத்திற்குப் பிறகு அவர்களுக்கு பாதகமாக மாற்ற முடியாது.
• எனவே, உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதிகளின் பணி நிபந்தனைகள் அவர்களின் பதவிக் காலத்தில் ஒரே மாதிரியாக இருக்கும்.

இந்திய தொகுப்பு நிதியம்:

• நிதி நீதிபதிகள் மற்றும் ஊழியர்களின் சம்பளம், கொடுப்பனவுகள் செலவுகள் மற்றும் ஓய்வூதியங்கள் மற்றும் உச்ச நீதிமன்றத்தின் அனைத்து நிர்வாகச் செலவுகளும் இந்தியாவின் ஒருங்கிணைந்த நிதியில் வசூலிக்கப்படுகின்றன.
• எனவே, அவை பாராளுமன்றத்தால் வாக்களிக்க முடியாதவை (அதன் மூலம் அவை விவாதிக்கப்படலாம் என்றாலும்).

நீதிபதிகளின் நடத்தை பற்றி விவாதிக்க முடியாது

• பதவி நீக்கத் தீர்மானம் நாடாளுமன்றத்தின் பரிசீலனையில் இருக்கும் போது தவிர, உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதிகள் தங்கள் கடமைகளை நிறைவேற்றுவது தொடர்பாக நாடாளுமன்றத்திலோ அல்லது மாநில சட்டமன்றத்திலோ எந்த விவாதமும் நடத்துவதை அரசியலமைப்பு தடை செய்கிறது.

ஓய்வுக்குப் பிறகு பயிற்சிக்குத் தடை

• உச்ச நீதிமன்றத்தின் ஓய்வுபெற்ற நீதிபதிகள், இந்திய எல்லைக்குள் உள்ள எந்தவொரு நீதிமன்றத்திலும் அல்லது எந்த அதிகாரத்தின் முன்பும் வாதிடவோ அல்லது செயல்படவோ தடை விதிக்கப்பட்டுள்ளது.
• எதிர்கால நன்மையை எதிர்பார்த்து அவர்கள் யாருக்கும் சாதகமாக இல்லை என்பதை இது உறுதி செய்கிறது.

அதன் அவமதிப்புக்காக தண்டிக்கும் அதிகாரம்

• உச்ச நீதிமன்ற அவமதிப்புக்காக யாரையும் தண்டிக்க முடியும்.
• எந்த அமைப்பாலும் விமர்சிக்கவோ எதிர்க்கவோ முடியாது.
• இந்த அதிகாரம் அதன் அதிகாரம், கண்ணியம் மற்றும் மரியாதையை நிலைநிறுத்துவதற்கு உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு வழங்கப்பட்டுள்ளது.

அதன் பணியாளர்களை நியமிக்க சுதந்திரம்

• இந்தியத் தலைமை நீதிபதி, உச்ச நீதிமன்றத்தின் அதிகாரிகள் மற்றும் ஊழியர்களை நிர்வாகத்தின் தலையீடு இல்லாமல் நியமிக்கலாம்.
• அவர் அவர்களின் சேவை நிபந்தனைகளையும் பரிந்துரைக்க முடியும்.

அதன் அதிகார வரம்பைக் குறைக்க முடியாது

• உச்ச நீதிமன்றத்தின் அதிகார வரம்பு மற்றும் அதிகாரங்களை குறைக்க பாராளுமன்றத்திற்கு அதிகாரம் இல்லை.
• அரசியலமைப்புச் சட்டம் பல்வேறு வகையான அதிகார வரம்பிற்கு உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு உத்தரவாதம் அளித்துள்ளது.
• இருப்பினும், பாராளுமன்றம் அதை நீட்டிக்க முடியும்.

நிர்வாகியிடமிருந்து பிரித்தல்

• பொதுச் சேவைகளில் நீதித்துறையை நிர்வாகத்திலிருந்து பிரிக்க நடவடிக்கை எடுக்குமாறு அரசமைப்புச் சட்டம் அரசுக்கு அறிவுறுத்துகிறது.
• நிர்வாக அதிகாரிகள் நீதித்துறை அதிகாரங்களைக் கொண்டிருக்கக்கூடாது என்பதே இதன் பொருள்.
• இதன் விளைவாக, இது நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டவுடன், நீதித்துறை நிர்வாகத்தில் நிர்வாக அதிகாரிகளின் பங்கு முடிவுக்கு வந்தது.

உச்ச நீதிமன்றத்தின் அதிகார வரம்பு மற்றும் அதிகாரங்கள்

• அரசியலமைப்பு உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு மிக விரிவான அதிகார வரம்பையும், பரந்த அதிகாரங்களையும் வழங்கியுள்ளது.
• இது அமெரிக்க சுப்ரீம் கோர்ட் போன்ற ஒரு கூட்டாட்சி நீதிமன்றம் மட்டுமல்ல, பிரிட்டிஷ் ஹவுஸ் ஆஃப் லார்ட்ஸ் (பிரிட்டிஷ் பாராளுமன்றத்தின் மேல் சபை) போன்ற இறுதி மேல்முறையீட்டு நீதிமன்றமும் கூட.
• இது அரசியலமைப்பின் இறுதி மொழிபெயர்ப்பாளர் மற்றும் பாதுகாவலர் மற்றும் குடிமக்களின் அடிப்படை உரிமைகளுக்கு உத்தரவாதம் அளிப்பவர்.
• மேலும், இது ஆலோசனை மற்றும் மேற்பார்வை அதிகாரங்களைக் கொண்டுள்ளது.
• எனவே, அரசியலமைப்பின் வரைவுக் குழுவின் உறுப்பினரான ஆலடி கிருஷ்ணசுவாமி ஐயர் இவ்வாறு குறிப்பிட்டுள்ளார்:
• “உலகின் எந்தப் பகுதியிலும் உள்ள மற்ற உச்ச நீதிமன்றங்களைக் காட்டிலும் இந்திய உச்ச நீதிமன்றம் அதிக அதிகாரங்களைக் கொண்டுள்ளது.”
• உச்ச நீதிமன்றத்தின் அதிகார வரம்பு மற்றும் அதிகாரங்கள் பின்வருமாறு வகைப்படுத்தலாம்:
• அசல் அதிகார வரம்பு (பிரிவு 131).
• நீதிப்பேராணை அதிகார வரம்பு (பிரிவு 32 & 139).
• மேல்முறையீட்டு அதிகார வரம்பு (பிரிவு 132, 133 & 134).
• ஆலோசனை அதிகார வரம்பு (பிரிவு 143).
• பதிவு நீதிமன்றம் (பிரிவு 129).
• நீதித்துறை அதிகாரம் (விமர்சனம்).
• பிற அதிகாரங்கள்.

அசல் அதிகார வரம்பு (பிரிவு 131)

• ஒரு கூட்டாட்சி நீதிமன்றமாக, உச்ச நீதிமன்றம் இந்திய கூட்டமைப்பின் பல்வேறு பிரிவுகளுக்கு இடையே உள்ள தகராறுகளைத் தீர்மானிக்கிறது. இன்னும் விரிவாக, இடையே ஏதேனும் சர்ச்சை:
• மத்திய மற்றும் ஒன்று அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட மாநிலங்கள்; அல்லது
• மத்திய மற்றும் எந்த மாநிலம் அல்லது மாநிலங்கள் ஒருபுறம் மற்றும் ஒன்று அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட மாநிலங்கள் மறுபுறம்; அல்லது
• இரண்டு அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட மாநிலங்களுக்கு இடையே. மேற்கூறிய கூட்டாட்சி தகராறுகளில், உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு பிரத்தியேக அசல் அதிகார வரம்பு உள்ளது.
• பிரத்தியேகமான வழிமுறைகள், வேறு எந்த நீதிமன்றமும் அத்தகைய தகராறுகள் மற்றும் அசல் வழிமுறைகளை முடிவு செய்ய முடியாது, அத்தகைய தகராறுகளை முதல் நிகழ்வில் விசாரிக்கும் அதிகாரம், மேல்முறையீடு மூலம் அல்ல.
• உச்ச நீதிமன்றத்தின் பிரத்தியேக அசல் அதிகார வரம்பைப் பொறுத்தவரை, இரண்டு அம்சங்களை கவனிக்க வேண்டும். ஒன்று, தகராறு ஒரு கேள்வியை உள்ளடக்கியதாக இருக்க வேண்டும் (சட்டமா அல்லது உண்மையா) ஒரு சட்ட உரிமையின் இருப்பு அல்லது அளவு சார்ந்தது. எனவே, அரசியல் இயல்பு பற்றிய கேள்விகள் அதிலிருந்து விலக்கப்பட்டுள்ளன. இரண்டு, மத்திய அல்லது மாநிலத்திற்கு எதிராக ஒரு தனிநபர், குடிமகன் உச்ச நீதிமன்றத்தில் தொடரப்பட்ட எந்தவொரு வழக்கையும் இதன் கீழ் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது.
• மேலும், உச்ச நீதிமன்றத்தின் இந்த அதிகார வரம்பு பின்வருவனவற்றிற்கு நீட்டிக்கப்படாது:
• அரசியலமைப்பிற்கு முந்தைய ஒப்பந்தம், உடன்படிக்கை, ஒப்பந்தம் அல்லது பிற ஒத்த கருவிகளில் இருந்து எழும் சர்ச்சை.
• அத்தகைய சர்ச்சைக்கு வரம்பில் இல்லை என்று குறிப்பாக வழங்குகிறது.
• மாநிலங்களுக்கு இடையேயான தண்ணீர் தகராறு.
• நிதி ஆயோக்கிற்கு அனுப்பப்பட்ட விஷயங்கள்.
• மத்திய மற்றும் மாநிலங்களுக்கு இடையே சில செலவுகள் மற்றும் ஓய்வூதியங்களை சரிசெய்தல்.
• மத்திய மற்றும் மாநிலங்களுக்கு இடையே வணிக இயல்புடைய சாதாரண தகராறு.
• மத்திய அரசுக்கு எதிராக ஒரு மாநிலத்தால் நஷ்ட ஈடு பெறுதல்.
• 1961 ஆம் ஆண்டில், உச்ச நீதிமன்றத்தின் அசல் அதிகார வரம்பிற்கு உட்பட்ட முதல் வழக்கு, மத்திய அரசுக்கு எதிராக மேற்கு வங்கத்தால் தொடரப்பட்டது.
• மாநில அரசு, நாடாளுமன்றத்தால் நிறைவேற்றப்பட்ட நிலக்கரி தாங்கும் பகுதிகள் (கையகப்படுத்துதல் மற்றும் மேம்பாடு) சட்டம், 1957 இன் அரசியலமைப்புச் செல்லுபடியை சவால் செய்தது.
• ஆனால், அந்தச் சட்டத்தின் செல்லுபடியை உறுதி செய்து உச்ச நீதிமன்றம் வழக்கைத் தள்ளுபடி செய்தது.

நீதிப்பேராணை அதிகார வரம்பு (பிரிவு 32 & 139)

• குடிமக்களின் அடிப்படை உரிமைகளுக்கு உத்தரவாதம் அளிப்பவராகவும் பாதுகாவலராகவும் உச்ச நீதிமன்றத்தை அரசியலமைப்பு உருவாக்கியுள்ளது.
• பாதிக்கப்பட்ட குடிமகனின் அடிப்படை உரிமைகளை அமலாக்குவதற்காக ஆட்கொணர்வு நீதிப் பேராணை, கட்டளை நீதிப் பேராணை, தடை நீதிப் பேராணை, உரிமைவினா நீதிப் பேராணை, தடைமாற்று நீதிப் பேராணை உள்ளிட்ட நீதிப்பேராணைகளை வெளியிட உச்ச நீதிமன்றம் அதிகாரம் பெற்றுள்ளது.
• இது சம்பந்தமாக, உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு அசல் அதிகார வரம்பு உள்ளது, அதாவது பாதிக்கப்பட்ட குடிமகன் நேரடியாக உச்ச நீதிமன்றத்திற்குச் செல்லலாம், மேல்முறையீடு மூலம் அவசியமில்லை.
• இருப்பினும், உச்ச நீதிமன்றத்தின் நீதிப்பேராணை அதிகார வரம்பு பிரத்தியேகமானது அல்ல.
• அடிப்படை உரிமைகளை அமல்படுத்துவதற்கான நீதிப்பேராணைகளை வெளியிடவும் உயர் நீதிமன்றங்களுக்கு அதிகாரம் உள்ளது.
• அதாவது, ஒரு குடிமகனின் அடிப்படை உரிமைகள் மீறப்படும்போது, பாதிக்கப்பட்ட தரப்பினர் நேரடியாக உயர் நீதிமன்றம் அல்லது உச்ச நீதிமன்றத்தை நாடலாம்.
• எனவே, கூட்டாட்சி தகராறுகள் தொடர்பாக உச்ச நீதிமன்றத்தின் அசல் அதிகார வரம்பு அடிப்படை உரிமைகள் தொடர்பான சர்ச்சைகள் தொடர்பான அதன் அசல் அதிகார வரம்பிலிருந்து வேறுபட்டது.
• நீதிமன்றங்களின் அதிகார வரம்புடன் ஒத்துப்போகிறது.
• மேலும், முதல் வழக்கில் சம்பந்தப்பட்ட தரப்பினர் கூட்டமைப்பு (மத்திய மற்றும் மாநிலங்கள்) அலகுகள், இரண்டாவது வழக்கில் ஒரு குடிமகனுக்கும் அரசாங்கத்திற்கும் (மத்திய அல்லது மாநிலம்) இடையே உள்ள சர்ச்சை.
• உச்ச நீதிமன்றத்தின் நீதிப்பேராணை அதிகார வரம்பிற்கும் உயர் நீதிமன்றத்தின் அதிகார வரம்பிற்கும் வித்தியாசம் உள்ளது.
• உச்ச நீதிமன்றம் அடிப்படை உரிமைகளை அமலாக்குவதற்காக மட்டுமே நீதிப்பேராணைகளை பிறப்பிக்க முடியும், மற்ற நோக்கங்களுக்காக அல்ல.
• மறுபுறம், உயர் நீதிமன்றம், அடிப்படை உரிமைகளை அமலாக்குவதற்கு மட்டுமல்ல, பிற நோக்கங்களுக்காகவும் நீதிப்பேராணைகளை வெளியிடலாம்.
• உச்ச நீதிமன்றத்தை விட உயர் நீதிமன்றத்தின் நீதிப்பேராணை அதிகார வரம்பு விசாலமானது என்று அர்த்தம்.
• ஆனால், மற்ற நோக்கங்களுக்காகவும் நீதிப்பேராணைகளை வெளியிடும் அதிகாரத்தை உச்ச நீதிமன்றத்தில் நாடாளுமன்றம் வழங்க முடியும்.

மேல்முறையீட்டு அதிகார வரம்பு (பிரிவு 132, 133 & 134)

• முன்னர் குறிப்பிட்டபடி, உச்ச நீதிமன்றம் இந்தியாவின் கூட்டாட்சி நீதிமன்றத்திற்குப் பிறகு வெற்றி பெற்றது மட்டுமல்லாமல், மேல்முறையீட்டு உச்ச நீதிமன்றமாக பிரிட்டிஷ் பிரிவி கவுன்சிலை மாற்றியுள்ளது.
• உச்ச நீதிமன்றம் முதன்மையாக மேல்முறையீட்டு நீதிமன்றமாகும் மற்றும் கீழ் நீதிமன்றங்களின் தீர்ப்புகளுக்கு எதிரான மேல்முறையீடுகளை விசாரிக்கிறது.
• இது நான்கு தலைப்புகளின் கீழ் வகைப்படுத்தக்கூடிய பரந்த மேல்முறையீட்டு அதிகார வரம்பைக் கொண்டுள்ளது:
• அரசியலமைப்பு விவகாரங்களில் மேல்முறையீடுகள்.
• குடிமையியல் விவகாரங்களில் மேல்முறையீடு.
• குற்றவியல் விவகாரங்களில் மேல்முறையீடு.
• சிறப்பு விடுப்பு மூலம் மேல்முறையீடு.

அரசியலமைப்பு விவகாரங்கள்

• அரசியலமைப்பு வழக்குகளில், அரசியலமைப்பின் விளக்கம் தேவைப்படும் சட்டத்தின் கணிசமான கேள்வியை உள்ளடக்கியதாக உயர் நீதிமன்றம் சான்றளித்தால், உயர் நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்புக்கு எதிராக உச்ச நீதிமன்றத்தில் மேல்முறையீடு செய்யலாம்.
• சான்றிதழின் அடிப்படையில், வழக்கில் உள்ள தரப்பினர் கேள்வி தவறாக முடிவு செய்யப்பட்டதாகக் கூறி உச்ச நீதிமன்றத்தில் மேல்முறையீடு செய்யலாம்.

குடிமையியல் விவகாரங்கள்

• குடிமையியல் வழக்குகளில், உயர் நீதிமன்றம் சான்றளித்தால், உயர் நீதிமன்றத்தின் எந்தவொரு தீர்ப்பிலிருந்தும் உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு மேல்முறையீடு செய்யப்படுகிறது-
• வழக்கு பொது முக்கியத்துவம் வாய்ந்த சட்டத்தின் கணிசமான கேள்வியை உள்ளடக்கியது என்ற கேள்விக்கு உச்சநீதிமன்றம் முடிவு எடுக்க வேண்டும்.
• முதலில், 20,000 தொகை சம்பந்தப்பட்ட சிவில் வழக்குகள் மட்டுமே உச்ச நீதிமன்றத்தில் மேல்முறையீடு செய்ய முடியும்.
• ஆனால் இந்த பண வரம்பு 1972 இன் 30 வது அரசியலமைப்பு திருத்தச் சட்டத்தால் நீக்கப்பட்டது.

குற்றவியல் விவகாரங்கள்

• உயர் நீதிமன்றத்தின் கிரிமினல் வழக்கில் தீர்ப்புக்கு எதிரான மேல்முறையீடுகளை உச்ச நீதிமன்றம் விசாரிக்கிறது
• மேல்முறையீட்டில் குற்றம் சாட்டப்பட்ட நபரை விடுவிக்கும் உத்தரவை ரத்து செய்து அவருக்கு மரண தண்டனை விதித்துள்ளார்; அல்லது
• எந்தவொரு கீழ் நீதிமன்றத்திலிருந்தும் ஏதேனும் ஒரு வழக்கை முன்வைத்து, குற்றம் சாட்டப்பட்ட நபரைக் குற்றவாளியாக்கி, அவருக்கு மரண தண்டனை விதித்துள்ளார்; அல்லது
• உச்சநீதிமன்றத்தில் மேல்முறையீடு செய்வதற்கு ஏற்ற வழக்கு என்று சான்றளிக்கிறது.
• முதல் இரண்டு வழக்குகளில், மேல்முறையீடு ஒரு உரிமை விவகாரமாக உச்ச நீதிமன்றத்தில் உள்ளது (அதாவது, உயர் நீதிமன்றத்தின் எந்தச் சான்றிதழும் இல்லாமல்).
• ஆனால், உயர் நீதிமன்றம் தண்டனை உத்தரவை ரத்து செய்து, குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்களை விடுதலை செய்து உத்தரவிட்டால், உச்ச நீதிமன்றத்தில் மேல்முறையீடு செய்ய உரிமை இல்லை.
• 1970 இல், உச்ச நீதிமன்றத்தின் குற்றவியல் மேல்முறையீட்டு அதிகார வரம்பை நாடாளுமன்றம் விரிவுபடுத்தியது.
• அதன்படி, உயர் நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பில் இருந்து உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு மேல்முறையீடு உள்ளது என்றால், உயர் நீதிமன்றம்:
• மேல்முறையீட்டில், குற்றம் சாட்டப்பட்ட நபரை விடுவிப்பதற்கான உத்தரவை மாற்றியமைத்து, அவருக்கு ஆயுள் அல்லது பத்து ஆண்டுகள் சிறைத்தண்டனை விதிக்கப்பட்டது; அல்லது
• குற்றம் சாட்டப்பட்ட நபரை குற்றவாளி என்று தீர்ப்பளித்து, அவருக்கு ஆயுள் அல்லது பத்து ஆண்டுகள் சிறைத்தண்டனை விதிக்கப்பட்டது.
• மேலும், உச்ச நீதிமன்றத்தின் மேல்முறையீட்டு அதிகார வரம்பு அனைத்து குடிமையியல் மற்றும் குற்றவியல் வழக்குகளுக்கும் விரிவடைகிறது, அதில் இந்திய கூட்டாட்சி நீதிமன்றம் உயர் நீதிமன்றத்தின் மேல்முறையீடுகளை விசாரிக்கும் அதிகார வரம்பைக் கொண்டிருந்தது, ஆனால் அவை மேலே குறிப்பிடப்பட்ட உச்ச நீதிமன்றத்தின் சிவில் மற்றும் குற்றவியல் மேல்முறையீட்டு அதிகார வரம்பிற்கு உட்பட்டவை அல்ல..

சிறப்பு விடுப்பு மூலம் மேல்முறையீடு_Special Leave Petition(SLP) (பிரிவு 136)

• நாட்டில் உள்ள எந்தவொரு நீதிமன்றமும் அல்லது நீதிமன்றமும் (இராணுவ நீதிமன்றத்தைத் தவிர) இயற்றும் எந்தவொரு விஷயத்திலும் எந்தவொரு தீர்ப்பிலிருந்தும் மேல்முறையீடு செய்ய உச்ச நீதிமன்றம் தனது விருப்பப்படி சிறப்பு அனுமதி வழங்க அதிகாரம் பெற்றுள்ளது.

• இந்த ஏற்பாடு கீழ்க்கண்டவாறு நான்கு அம்சங்களைக் கொண்டுள்ளது:
• இது ஒரு விருப்பமான அதிகாரம், எனவே, உரிமைக்கான விஷயமாக கோர முடியாது.
• இறுதியானதாகவோ அல்லது இடைநிலையாகவோ எந்தவொரு தீர்ப்பிலும் இது வழங்கப்படலாம்.
• இது அரசியலமைப்பு, சிவில், கிரிமினல், வருமான வரி, தொழிலாளர், வருவாய், வக்கீல்கள் போன்ற எந்தவொரு விவகாரம் உடன் தொடர்புடையதாக இருக்கலாம்.
• இது எந்தவொரு நீதிமன்றம் அல்லது தீர்ப்பாயத்திற்கு எதிராக வழங்கப்படலாம் மற்றும் உயர் நீதிமன்றத்திற்கு எதிராக அவசியமில்லை (நிச்சயமாக, இராணுவ நீதிமன்றத்தைத் தவிர).
• எனவே, இந்த விதியின் நோக்கம் மிகவும் விரிவானது மற்றும் மேல்முறையீடுகளை விசாரிப்பதற்கான முழுமையான அதிகார வரம்புடன் இது உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு உள்ளது.
• இந்த அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்துவது குறித்து, உச்ச நீதிமன்றமே, ‘விதிவிலக்கான மற்றும் மேலெழுந்தவாரியான அதிகாரமாக இருப்பதால், அதைச் சிக்கனமாகவும் எச்சரிக்கையுடனும், சிறப்பு அசாதாரண சூழ்நிலைகளில் மட்டுமே பயன்படுத்த வேண்டும்.
• அதற்கு அப்பால் இந்த அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்துவதை எந்த ஒரு விதிகளாலும் கட்டுப்படுத்த முடியாது.

ஆலோசனை அதிகார வரம்பு (பிரிவு 143)

• அரசியலமைப்பு (பிரிவு 143) இரண்டு வகை விவகாரங்களில் உச்ச நீதிமன்றத்தின் கருத்தைக் கேட்க குடியரசு தலைவருக்கு அதிகாரம் அளிக்கிறது:
  • எழுந்த அல்லது எழக்கூடிய பொது முக்கியத்துவம் வாய்ந்த சட்டம் அல்லது உண்மை பற்றிய எந்தவொரு கேள்வியிலும்.
  • அரசியலமைப்பிற்கு முந்தைய ஒப்பந்தம், உடன்படிக்கை, சனாடர் போன்ற பிற ஒத்த கருவிகளால் எழும் எந்தவொரு சர்ச்சையிலும்.
  • முதல் வழக்கில், உச்ச நீதிமன்றம் தனது கருத்தை குடியரசு தலைவருக்கு வழங்கலாம் அல்லது மறுக்கலாம்.
  • ஆனால், இரண்டாவது வழக்கில், உச்ச நீதிமன்றம் தனது கருத்தை குடியரசு தலைவரிடம் ‘ கட்டாயம்’ செய்ய வேண்டும்.
  • இரண்டு வழக்குகளிலும், உச்ச நீதிமன்றத்தின் கருத்து அறிவுரை மட்டுமே தவிர, நீதித்துறையின் தீர்ப்பு அல்ல.
  • எனவே, அது குடியரசு தலைவருக்கு கட்டுப்பட்டதல்ல; அவர் கருத்தை பின்பற்றலாம் அல்லது பின்பற்றாமல் இருக்கலாம்.
  • எவ்வாறாயினும், அரசாங்கத்தால் தீர்மானிக்கப்படும் ஒரு விஷயத்தில் அதிகாரபூர்வமான சட்டக் கருத்தைக் கொண்டிருப்பதற்கு இது உதவுகிறது.
  • குடியரசு தலைவர் அவர் ஆலோசனை அதிகார வரம்பில் (ஆலோசனை அதிகார வரம்பு என்றும் அழைக்கப்படுகிறது) உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு பதினைந்து குறிப்புகளை அளித்துள்ளார்.
  • இவை காலவரிசைப்படி கீழே குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன.
• டெல்லி சட்டம் 1951
• 1958 இல் கேரள கல்வி மசோதா
• 1960 இல் பெருபாரி யூனியன்
• கடல் சுங்கச் சட்டம் 1963 இல்
• 1964 ஆம் ஆண்டு சட்டமன்றத்தின் சிறப்புரிமைகள் தொடர்பான கேசவ் சிங் வழக்கு
• 1974ல் குடியரசு தலைவர் தேர்தல்
• 1978 இல் சிறப்பு நீதிமன்றங்கள் மசோதா
• ஜம்மு காஷ்மீர் மீள்குடியேற்ற சட்டம் 1982 இல்
• 1992ல் காவிரி நதிநீர்ப் பிரச்னை தீர்ப்பாயம்
• 1993ல் ராம ஜென்ம பூமி வழக்கு
• 1998 இல் இந்தியாவின் தலைமை நீதிபதியால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட ஆலோசனை செயல்முறை
• 2001 இல் இயற்கை எரிவாயு மற்றும் திரவமாக்கப்பட்ட இயற்கை எரிவாயு விவகாரங்களில் மத்திய மற்றும் மாநிலங்களின் சட்டமன்றத் திறன்
• 2002ல் குஜராத் சட்டமன்றத் தேர்தலை ஒத்திவைப்பது தொடர்பான தேர்தல் ஆணையத்தின் முடிவின் அரசியலமைப்புச் செல்லுபடி.
• 2004 இல் பஞ்சாப் ஒப்பந்தங்களை நிறுத்துதல் சட்டம்
• 2ஜி அலைக்கற்றை வழக்கின் தீர்ப்பு மற்றும் 2012ல் அனைத்து துறைகளிலும் இயற்கை வளங்களை கட்டாயமாக ஏலம் விட வேண்டும்.

பதிவு நீதிமன்றம் (பிரிவு 129):

• பதிவு நீதிமன்றமாக, உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு இரண்டு அதிகாரங்கள் உள்ளன:
• உச்ச நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்புகள், நடவடிக்கைகள் மற்றும் நடவடிக்கைகள் நிரந்தர நினைவாற்றல் மற்றும் சாட்சியத்திற்காக பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளன. இந்த பதிவுகள் ஆதார மதிப்புள்ளவை என்று ஒப்புக் கொள்ளப்பட்டு, எந்த நீதிமன்றத்திலும் ஆஜர்படுத்தப்படும்போது கேள்வி கேட்க முடியாது. அவை சட்ட முன்மாதிரிகளாகவும் சட்டக் குறிப்புகளாகவும் அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளன.
• நீதிமன்ற அவமதிப்புக்காக, ஆறு மாதங்கள் வரையிலான சிறைத்தண்டனை அல்லது 2,000 வரை அபராதம் அல்லது இரண்டும் சேர்த்து தண்டிக்க அதிகாரம் உள்ளது. 1991 ஆம் ஆண்டில், உச்சநீதிமன்றம் தன்னை மட்டுமல்ல, நாடு முழுவதும் செயல்படும் உயர் நீதிமன்றங்கள், துணை நீதிமன்றங்கள் மற்றும் தீர்ப்பாயங்களை அவமதித்ததற்காக தண்டிக்க அதிகாரம் உள்ளது என்று தீர்ப்பளித்தது.
• நீதிமன்ற அவமதிப்பு, குடிமையியல் அல்லது குற்றவியல் அவமதிப்பு இருக்கலாம்.
• குடிமையியல் அவமதிப்பு என்பது நீதிமன்றத்தின் எந்தவொரு தீர்ப்பு, உத்தரவு, நீதிப்பேராணை அல்லது பிற செயல்முறைகளுக்கு வேண்டுமென்றே கீழ்ப்படியாதது அல்லது நீதிமன்றத்திற்கு கொடுக்கப்பட்ட உறுதிமொழியை வேண்டுமென்றே மீறுவது.
• குற்றவியல் அவமதிப்பு என்பது எந்தவொரு விஷயத்தையும் வெளியிடுவது அல்லது ஒரு செயலைச் செய்வது-
• நீதிமன்றத்தின் அதிகாரத்தை அவதூறாக அல்லது குறைக்கிறது; அல்லது
• நீதித்துறை நடவடிக்கையின் சரியான போக்கில் தப்பெண்ணங்கள் அல்லது தலையிடுதல்; அல்லது
• வேறு எந்த வகையிலும் நீதி நிர்வாகத்தில் தலையிடுகிறது அல்லது தடை செய்கிறது.
• எவ்வாறாயினும், சில விவகாரங்கள் குற்றமற்ற வெளியீடு மற்றும் விநியோகம், நீதித்துறை நடவடிக்கைகளின் நியாயமான மற்றும் துல்லியமான அறிக்கை, நீதித்துறை நடவடிக்கைகள் மீதான நியாயமான மற்றும் நியாயமான விமர்சனம் மற்றும் நீதித்துறையின் நிர்வாகத் தரப்பில் கருத்து ஆகியவை நீதிமன்ற அவமதிப்பாகாது.

நீதித்துறை மறுஆய்வு அதிகாரம்

• நீதித்துறை மறுஆய்வு என்பது, மத்திய மற்றும் மாநில அரசுகளின் சட்டமன்றச் சட்டங்கள் மற்றும் நிர்வாக உத்தரவுகளின் அரசியலமைப்புத் தன்மையை ஆய்வு செய்ய உச்ச நீதிமன்றத்தின் அதிகாரமாகும்.
• ஆய்வில், அவை அரசியலமைப்பை மீறுவதாகக் கண்டறியப்பட்டால், அவை சட்டத்திற்குப் புறம்பானவை, அரசியலமைப்புச் சட்டத்திற்கு முரணானவை மற்றும் செல்லாதவை என உச்ச நீதிமன்றத்தால் அறிவிக்கப்படும்.
• இதனால், அரசால் அவற்றை அமல்படுத்த முடியாது.

அரசியலமைப்பு விளக்கம்

• அரசியலமைப்பின் இறுதி மொழிபெயர்ப்பாளர் உச்ச நீதிமன்றம்.
• இது அரசியலமைப்பின் விதிகளின் தன்மை மற்றும் உள்ளடக்கம் மற்றும் அரசியலமைப்பில் பயன்படுத்தப்படும் வார்த்தைகளுக்கு இறுதி பதிப்பைக் கொடுக்க முடியும்.
• அரசியலமைப்பை விளக்கும் போது, உச்ச நீதிமன்றம் பல கோட்பாடுகளால் வழிநடத்தப்படுகிறது.
• வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், அரசியலமைப்பை விளக்குவதில் உச்ச நீதிமன்றம் பல்வேறு கோட்பாடுகளைப் பயன்படுத்துகிறது.
• முக்கியமான கோட்பாடுகள் கீழே குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன:
  • துண்டிக்கக்கூடிய கோட்பாடு
  • விட்டுக்கொடுப்பு கோட்பாடு
  • கிரகணத்தின் கோட்பாடு
  • பிராந்திய இணைப்பு கோட்பாடு
  • பித் மற்றும் பொருளின் கோட்பாடு
  • வண்ணமயமான சட்டத்தின் கோட்பாடு
  • மறைமுக சக்திகளின் கோட்பாடு
  • தற்செயலான மற்றும் துணை சக்திகளின் கோட்பாடு
  • முன்னோடி கோட்பாடு
  • ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட புலத்தின் கோட்பாடு
  • வருங்கால மீறல் கோட்பாடு
  • இணக்கமான கட்டுமானக் கோட்பாடு
  • சுதந்திரக் விளக்கக் கோட்பாடு

பிற அதிகாரங்கள்

• மேற்கூறியவற்றைத் தவிர, உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு வேறு பல அதிகாரங்கள் உள்ளன.
• குடியரசுத் தலைவர் மற்றும் துணைத் தலைவர் தேர்தல் தொடர்பான சர்ச்சைகளை இது தீர்மானிக்கிறது.
• இது சம்பந்தமாக, இது அசல், பிரத்தியேக மற்றும் இறுதி அதிகாரத்தைக் கொண்டுள்ளது.
• குடியரசுத் தலைவரால் குறிப்பிடப்பட்ட மத்திய பணியாளர் தேர்வாணையத்தின் தலைவர் மற்றும் உறுப்பினர்களின் நடத்தை மற்றும் நடத்தை குறித்து இது விசாரிக்கிறது.
• அவர்கள் தவறான நடத்தையில் ஈடுபட்டதாகக் கண்டறியப்பட்டால், அவர்களை நீக்குவதற்கு குடியரசு தலைவருக்கு பரிந்துரைக்கலாம்.
• இது தொடர்பாக உச்சநீதிமன்றம் அளித்துள்ள அறிவுரை குடியரசுத் தலைவருக்குக் கட்டுப்படும்.
• அதன் சொந்த தீர்ப்பு அல்லது உத்தரவை மறுபரிசீலனை செய்யும் அதிகாரம் அதற்கு உண்டு.
• எனவே, அது அதன் முந்தைய முடிவுக்குக் கட்டுப்படாது, நீதி அல்லது சமூக நலன் கருதி அதிலிருந்து விலகலாம்.
• சுருக்கமாகச் சொன்னால், உச்ச நீதிமன்றம் ஒரு சுய திருத்தம் செய்யும் நிறுவனம்.
• உதாரணமாக, கேசவானந்த பாரதி வழக்கில் (1973), உச்ச நீதிமன்றம் கோலக் நாத் வழக்கில் (1967) அதன் முந்தைய தீர்ப்பிலிருந்து விலகியது.
• உயர் நீதிமன்றங்களில் நிலுவையில் உள்ள வழக்குகளைத் திரும்பப் பெறவும், அவற்றைத் தானே தீர்ப்பதற்கும் அதிகாரம் பெற்றுள்ளது.
• இது ஒரு உயர் நீதிமன்றத்தில் நிலுவையில் உள்ள வழக்கு அல்லது மேல்முறையீட்டை மற்றொரு உயர் நீதிமன்றத்திற்கு மாற்றலாம்.
• அதன் சட்டம் இந்தியாவில் உள்ள அனைத்து நீதிமன்றங்களையும் கட்டுப்படுத்துகிறது. அதன் ஆணை அல்லது ஆணை நாடு முழுவதும் செயல்படுத்தக்கூடியது.
• நாட்டில் உள்ள அனைத்து அதிகாரிகளும் (சிவில் மற்றும் நீதித்துறை) உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு உதவியாக செயல்பட வேண்டும்.
• இது அரசியலமைப்பின் இறுதி மொழிபெயர்ப்பாளர்.
• இது அரசியலமைப்பின் விதிகளின் தன்மை மற்றும் உள்ளடக்கம் மற்றும் அரசியலமைப்பில் பயன்படுத்தப்படும் வார்த்தைகளுக்கு இறுதி பதிப்பை வழங்க முடியும்.
• இது நாட்டின் முழுப் பகுதியிலும் செயல்படும் அனைத்து நீதிமன்றங்கள் மற்றும் தீர்ப்பாயங்களின் மீது நீதித்துறை கண்காணிப்பு மற்றும் கட்டுப்பாட்டின் அதிகாரத்தைக் கொண்டுள்ளது.
• மத்திய பட்டியலில் உள்ள விஷயங்களில் உச்ச நீதிமன்றத்தின் அதிகார வரம்பு மற்றும் அதிகாரங்கள் பாராளுமன்றத்தால் விரிவாக்கப்படலாம்.
• மேலும், மற்ற விவகாரங்களில் அதன் அதிகார வரம்பு மற்றும் அதிகாரங்கள் மத்திய மற்றும் மாநிலங்களின் சிறப்பு ஒப்பந்தத்தின் மூலம் விரிவாக்கப்படலாம்.

நீதித்துறை ஆய்வு

• நீதித்துறை மறுஆய்வு கோட்பாடு அமெரிக்காவில் தோன்றி வளர்ந்தது.
• அமெரிக்க உச்ச நீதிமன்றத்தின் அப்போதைய தலைமை நீதிபதியான ஜான் மார்ஷலால், மார்பரி வி. மேடிசன் (1803) என்ற புகழ்பெற்ற வழக்கில் இது முதன்முறையாக முன்வைக்கப்பட்டது.
• மறுபுறம், இந்தியாவில், அரசியலமைப்புச் சட்டமே நீதித்துறைக்கு (உச்ச நீதிமன்றம் மற்றும் உயர் நீதிமன்றங்கள் ஆகிய இரண்டும்) நீதித்துறை மறுஆய்வு அதிகாரத்தை வழங்குகிறது.
• மேலும், நீதித்துறை மறுஆய்வு அதிகாரத்தை அரசியலமைப்பின் அடிப்படை அம்சமாக அல்லது அரசியலமைப்பின் அடிப்படைக் கட்டமைப்பின் ஒரு அங்கமாக உச்ச நீதிமன்றம் அறிவித்துள்ளது.
• எனவே, நீதித்துறை மறுஆய்வு அதிகாரத்தை அரசியலமைப்பு திருத்தம் மூலம் குறைக்கவோ அல்லது விலக்கவோ முடியாது.

நீதித்துறை மதிப்பாய்வின் பொருள்

• நீதித்துறை மறுஆய்வு என்பது மத்திய மற்றும் மாநில அரசுகளின் சட்டமன்றச் சட்டங்கள் மற்றும் நிர்வாக உத்தரவுகளின் அரசியலமைப்புத் தன்மையை ஆராயும் நீதித்துறையின் அதிகாரமாகும்.
• ஆய்வின்போது, அவை அரசியலமைப்புச் சட்டத்தை மீறுவதாகக் கண்டறியப்பட்டால், அவை சட்டத்திற்குப் புறம்பானவை, அரசியலமைப்புச் சட்டத்திற்கு முரணானவை மற்றும் செல்லாதவை என நீதித்துறையால் அறிவிக்கப்படும்.
• இதனால், அரசால் அவற்றை அமல்படுத்த முடியாது.
• நீதிபதி சையத் ஷா முகமது குவாட்ரி, நீதித்துறை மறுஆய்வை பின்வரும் மூன்று பிரிவுகளாக வகைப்படுத்தியுள்ளார்:
• அரசியலமைப்புத் திருத்தங்களின் நீதித்துறை ஆய்வு.
• பாராளுமன்றம் மற்றும் மாநில சட்டமன்றங்கள் மற்றும் துணைச் சட்டங்களின் நீதித்துறை மறுஆய்வு.
• மத்திய மற்றும் மாநில மற்றும் மாநிலத்தின் கீழ் உள்ள அதிகாரிகளின் நிர்வாக நடவடிக்கைகளின் நீதித்துறை ஆய்வு.
• கோலக்நாத் வழக்கு (1967), வங்கி தேசியமயமாக்கல் வழக்கு (1970), மன்னர் மானிய ஒழிப்பு வழக்கு (1971), கேசவானந்த பாரதி வழக்கு (1973), போன்ற பல்வேறு வழக்குகளில் நீதித்துறை மறுஆய்வு அதிகாரத்தை உச்ச நீதிமன்றம் பயன்படுத்தியது. மினெர்வா மில்ஸ் வழக்கு (1980), மற்றும் பல.
• 2015 ஆம் ஆண்டில், உச்ச நீதிமன்றம் 99 வது அரசியலமைப்பு திருத்தம், 2014 மற்றும் தேசிய நீதிபதிகள் நியமன ஆணையம் (NJAC) சட்டம், 2014 ஆகிய இரண்டும் அரசியலமைப்பிற்கு முரணானது மற்றும் செல்லாது என்று அறிவித்தது.

நீதித்துறை மதிப்பாய்வின் முக்கியத்துவம்

• பின்வரும் காரணங்களுக்காக நீதித்துறை மறுஆய்வு தேவைப்படுகிறது:
• அரசியலமைப்பின் மேலாதிக்கத்தின் கொள்கையை நிலைநிறுத்துவதற்கு.
• கூட்டாட்சி சமநிலையை பராமரிக்க (மத்திய மற்றும் மாநிலங்களுக்கு இடையே சமநிலை).
• குடிமக்களின் அடிப்படை உரிமைகளைப் பாதுகாக்க.
• நமது நாட்டில் நீதித்துறை மறுஆய்வு அதிகாரத்தின் முக்கியத்துவத்தை உச்ச நீதிமன்றம் பல வழக்குகளில் சுட்டிக்காட்டியுள்ளது.

நீதித்துறை மறுஆய்வுக்கான அரசியலமைப்பு விதிகள்

• ‘நீதித்துறை மறுஆய்வு’ என்ற சொற்றொடர் அரசியலமைப்பில் எங்கும் பயன்படுத்தப்படவில்லை என்றாலும், பல சட்டப்பிரிவுகளின் விதிகள் உச்ச நீதிமன்றம் மற்றும் உயர் நீதிமன்றங்களுக்கு நீதித்துறை மறுஆய்வு அதிகாரத்தை வெளிப்படையாக வழங்குகின்றன. இந்த விதிகள் கீழே விளக்கப்பட்டுள்ளன:
• அடிப்படை உரிமைகளுக்கு முரணான அல்லது இழிவுபடுத்தும் அனைத்து சட்டங்களும் செல்லாது மற்றும் செல்லுபடியாகும் என்று பிரிவு 13 அறிவிக்கிறது.
• பிரிவு 32, அடிப்படை உரிமைகளை அமலாக்குவதற்காக உச்ச நீதிமன்றத்தை நாடுவதற்கான உரிமையை உத்தரவாதப்படுத்துகிறது மற்றும் அந்த நோக்கத்திற்காக உத்தரவுகள் அல்லது நீதிப்பேராணைகளை வெளியிட உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு அதிகாரம் அளிக்கிறது.
• பிரிவு 131 மத்திய-மாநில மற்றும் மாநிலங்களுக்கு இடையேயான தகராறுகளில் உச்ச நீதிமன்றத்தின் அசல் அதிகார வரம்பிற்கு வழங்குகிறது.
• அரசியலமைப்பு வழக்குகளில் உச்ச நீதிமன்றத்தின் மேல்முறையீட்டு அதிகார வரம்பிற்கு பிரிவு 132 வழங்குகிறது.
• பிரிவு 133 குடிமையியல் வழக்குகளில் உச்ச நீதிமன்றத்தின் மேல்முறையீட்டு அதிகார வரம்பிற்கு வழங்குகிறது.
• குற்றவியல் வழக்குகளில் உச்ச நீதிமன்றத்தின் மேல்முறையீட்டு அதிகார வரம்பிற்கு பிரிவு 134 வழங்குகிறது.
• பிரிவு 134-A உயர் நீதிமன்றங்களில் இருந்து உச்ச நீதிமன்றத்தில் மேல்முறையீடு செய்வதற்கான சான்றிதழைக் குறிக்கிறது.
• அரசியலமைப்புக்கு முந்தைய எந்தவொரு சட்டத்தின் கீழும் கூட்டாட்சி நீதிமன்றத்தின் அதிகார வரம்பு மற்றும் அதிகாரங்களைப் பயன்படுத்துவதற்கு 135வது பிரிவு உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு அதிகாரம் அளிக்கிறது.
• பிரிவு 136, எந்தவொரு நீதிமன்றம் அல்லது தீர்ப்பாயத்திடமிருந்தும் (இராணுவ நீதிமன்றம் மற்றும் இராணுவ நீதிமன்றம் தவிர) மேல்முறையீடு செய்ய சிறப்பு அனுமதி வழங்க உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு அதிகாரம் அளிக்கிறது.
• சட்டப்பிரிவு 143, சட்டம் அல்லது உண்மை மற்றும் அரசியலமைப்பிற்கு முந்தைய எந்தவொரு சட்ட விஷயங்களிலும் உச்ச நீதிமன்றத்தின் கருத்தைக் கேட்க குடியரசு தலைவருக்கு அதிகாரம் அளிக்கிறது.
• சட்டப்பிரிவு 226, அடிப்படை உரிமைகளை அமலாக்க மற்றும் வேறு எந்த நோக்கத்திற்காகவும் உத்தரவுகள் அல்லது உத்தரவுகள் அல்லது நீதிப்பேராணைகளை வெளியிட உயர் நீதிமன்றங்களுக்கு அதிகாரம் அளிக்கிறது.
• சட்டப்பிரிவு 227 உயர் நீதிமன்றங்களுக்கு அந்தந்த பிராந்திய அதிகார வரம்புகளுக்குள் (இராணுவ நீதிமன்றங்கள் அல்லது தீர்ப்பாயங்கள் தவிர) அனைத்து நீதிமன்றங்கள் மற்றும் தீர்ப்பாயங்களின் மேற்பார்வையின் அதிகாரத்தை வழங்குகிறது.
• சட்டப்பிரிவு 245 பாராளுமன்றம் மற்றும் மாநிலங்களின் சட்டமன்றங்களால் உருவாக்கப்பட்ட சட்டங்களின் பிராந்திய அளவைக் குறிக்கிறது.
• சட்டப்பிரிவு 246 பாராளுமன்றம் மற்றும் மாநிலங்களின் சட்டமன்றங்களால் (அதாவது மத்திய பட்டியல், மாநிலப் பட்டியல் மற்றும் பொது பட்டியல்) இயற்றப்பட்ட சட்டங்களின் விஷயத்தைக் கையாள்கிறது.
• பிரிவு 251 மற்றும் 254, மத்திய சட்டத்திற்கும் மாநில சட்டத்திற்கும் இடையே மோதல் ஏற்பட்டால், மாநில சட்டத்தின் மீது மத்திய சட்டம் மேலோங்கி இருக்கும் மற்றும் மாநில சட்டம் செல்லாததாக இருக்கும்.
• 372 வது பிரிவு அரசியலமைப்பிற்கு முந்தைய சட்டங்களின் தொடர்ச்சியைக் குறிக்கிறது.

நீதித்துறை மதிப்பாய்வின் நோக்கம்

• ஒரு சட்டமன்றச் சட்டம் அல்லது நிர்வாக ஆணையின் அரசியலமைப்புச் செல்லுபடியை பின்வரும் மூன்று காரணங்களுக்காக உச்ச நீதிமன்றத்திலோ அல்லது உயர் நீதிமன்றத்திலோ சவால் செய்யலாம்.
• இது அடிப்படை உரிமைகளை மீறுகிறது (பகுதி III),
• இது அதை வடிவமைத்த அதிகாரத்தின் தகுதிக்கு வெளியே உள்ளது, மற்றும்
• இது அரசியலமைப்பு விதிகளுக்கு எதிரானது.
• மேற்கூறியவற்றிலிருந்து, இந்தியாவில் நீதித்துறை மறுஆய்வுக்கான நோக்கம் அமெரிக்காவில் இருப்பதை விட குறுகியதாக உள்ளது என்பது தெளிவாகிறது, இருப்பினும் அமெரிக்க அரசியலமைப்பு அதன் எந்த விதிகளிலும் நீதித்துறை மறுஆய்வு என்ற கருத்தை வெளிப்படையாகக் குறிப்பிடவில்லை.
• ஏனென்றால், அமெரிக்க அரசியலமைப்பு இந்திய அரசியலமைப்பில் உள்ள ‘சட்டத்தால் நிறுவப்பட்ட நடைமுறை’க்கு எதிராக ‘சட்டத்தின் சரியான செயல்முறை’ வழங்குகிறது.
• இரண்டுக்கும் இடையே உள்ள வேறுபாடு: “சட்டத்தின் உரிய செயல்முறையானது, அதன் குடிமக்களின் உரிமைகளுக்குப் பாதுகாப்பை வழங்க உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு பரந்த வாய்ப்பை வழங்குகிறது.
• இந்த உரிமைகளை மீறும் சட்டங்கள் சட்டவிரோதமானவை என்ற அடிப்படை காரணங்களுக்காக மட்டுமல்லாமல், நியாயமற்றவை என்ற நடைமுறை அடிப்படையிலும் செல்லாது என்று அறிவிக்கலாம்.
• நமது உச்ச நீதிமன்றம், ஒரு சட்டத்தின் அரசியலமைப்புத் தன்மையை நிர்ணயிக்கும் போது, அடிப்படையான கேள்வியை மட்டுமே ஆராய்கிறது, அதாவது சட்டம் சம்பந்தப்பட்ட அதிகாரத்தின் அதிகாரங்களுக்குள் உள்ளதா இல்லையா.
• அதன் நியாயத்தன்மை, பொருத்தம் அல்லது கொள்கை தாக்கங்கள் பற்றிய கேள்விக்கு இது செல்லாது என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.
• “சட்டத்தின் காரணமாக” என்ற ஷரத்து என்ற பெயரில் அமெரிக்க உச்ச நீதிமன்றம் பரந்த அளவிலான நீதித்துறை மறுஆய்வு அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தியது, விமர்சகர்கள் அதை சட்டமன்றத்தின் ‘மூன்றாவது அமைப்பு’, ஒரு சூப்பர்-லெஜிஸ்லேச்சர், சமூகத்தின் நடுவர் என்று வர்ணிக்க வைத்தது. கொள்கை மற்றும் பல.
• நீதித்துறை மேலாதிக்கத்தின் இந்த அமெரிக்கக் கொள்கை நமது அரசியலமைப்பு அமைப்பிலும் அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளது, ஆனால் ஒரு குறிப்பிட்ட அளவிற்கு.
• பாராளுமன்ற மேலாதிக்கத்தின் பிரிட்டிஷ் கொள்கையை நாங்கள் முழுமையாகப் பின்பற்றுவதில்லை.
• அரசியலமைப்பின் எழுதப்பட்ட தன்மை, அதிகாரப் பகிர்வுடன் கூடிய கூட்டாட்சி, அடிப்படை உரிமைகள் மற்றும் நீதித்துறை மறுஆய்வு போன்ற பல வரம்புகள் நம் நாட்டில் பாராளுமன்றத்தின் இறையாண்மையில் உள்ளன.
• உண்மையில், இந்தியாவில் இருப்பது அமெரிக்க நீதித்துறை மேலாதிக்கம் மற்றும் பாராளுமன்ற மேலாதிக்கத்தின் பிரிட்டிஷ் கொள்கை ஆகிய இரண்டின் தொகுப்பு ஆகும்.

ஒன்பதாவது அட்டவணையின் நீதித்துறை ஆய்வு

• ஒன்பதாவது அட்டவணையில் சேர்க்கப்பட்டுள்ள சட்டங்கள் மற்றும் ஒழுங்குமுறைகள் எந்தவொரு அடிப்படை உரிமைகளையும் மீறியதன் அடிப்படையில் சவால் மற்றும் செல்லாததாக்கப்படுவதிலிருந்து பிரிவு 31B காப்பாற்றுகிறது.
• வது அரசியலமைப்பு திருத்தச் சட்டத்தின் மூலம் ஒன்பதாவது அட்டவணையுடன் 31B பிரிவு சேர்க்கப்பட்டது.
• முதலில் (1951 இல்), ஒன்பதாவது அட்டவணையில் 13 சட்டங்கள் மற்றும் ஒழுங்குமுறைகள் மட்டுமே இருந்தன, ஆனால் தற்போது (2024 இல்) அவற்றின் எண்ணிக்கை 284 ஆகும்.
• இவற்றில், மாநில சட்டமன்றத்தின் சட்டங்கள் மற்றும் ஒழுங்குமுறைகள் நிலச் சீர்திருத்தங்கள் மற்றும் ஜமீன்தாரி முறை ஒழிப்பு மற்றும் பாராளுமன்றத்தின் பிற விஷயங்களைக் கையாள்கின்றன.
• இருப்பினும், ஐஆர் கோயல்ஹோ வழக்கில் (2007) வழங்கப்பட்ட ஒரு குறிப்பிடத்தக்க தீர்ப்பில், ஒன்பதாவது அட்டவணையில் சேர்க்கப்பட்டுள்ள சட்டங்களை நீதித்துறை மறுஆய்வு செய்வதிலிருந்து எந்தப் போர்வை விலக்கும் இருக்க முடியாது என்று உச்ச நீதிமன்றம் தீர்ப்பளித்தது.
• நீதித்துறை மறுஆய்வு என்பது அரசியலமைப்பின் அடிப்படை அம்சம் என்றும், ஒன்பதாவது அட்டவணையின் கீழ் ஒரு சட்டத்தை வைப்பதன் மூலம் அதை அகற்ற முடியாது என்றும் நீதிமன்றம் கூறியது.
• ஏப்ரல் 24, 1973 க்குப் பிறகு ஒன்பதாவது அட்டவணையின் கீழ் வைக்கப்பட்டுள்ள சட்டங்கள், 14, 15, 19 மற்றும் 21 அல்லது அரசியலமைப்பின் ‘அடிப்படை கட்டமைப்பு’ ஆகியவற்றின் கீழ் உத்தரவாதம் அளிக்கப்பட்ட அடிப்படை உரிமைகளை மீறினால் நீதிமன்றத்தில் சவால் செய்யத் திறந்திருக்கும் என்று அது கூறியது.
• கேசவானந்த பாரதி வழக்கில் உச்ச நீதிமன்றம் தனது முக்கிய தீர்ப்பில் அரசியலமைப்பின் ‘அடிப்படை கட்டமைப்பு’ அல்லது ‘அடிப்படை அம்சங்கள்’ என்ற கோட்பாட்டை முதலில் முன்வைத்தது.
• மேற்கண்ட தீர்ப்பை வழங்கும்போது, உச்ச நீதிமன்றம் பின்வரும் முடிவுகளை எடுத்தது:
• அரசியலமைப்பின் மூன்றாம் பாகத்தால் உத்தரவாதம் அளிக்கப்பட்ட உரிமைகளை ரத்து செய்யும் அல்லது குறைக்கும் சட்டம் அடிப்படைக் கட்டமைப்புக் கோட்பாட்டை மீறலாம், அல்லது அது இல்லாமல் இருக்கலாம். முந்தையது சட்டத்தின் விளைவாக இருந்தால், பகுதி III இன் எந்தவொரு பிரிவுயின் திருத்தம் அல்லது ஒன்பதாவது அட்டவணையில் செருகுவதன் மூலம், அத்தகைய சட்டம் நீதிமன்றத்தின் நீதித்துறை மறுஆய்வு அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்துவதில் செல்லாததாக்கப்பட வேண்டும்.
• அடிப்படை கட்டமைப்பு கோட்பாட்டின் தொடுகல் மீதான ஒன்பதாவது அட்டவணை சட்டங்களின் அரசியலமைப்பு செல்லுபடியாகும் நேரடி தாக்கம் மற்றும் விளைவு சோதனை, அதாவது உரிமைகள் சோதனை, அதாவது ஒரு திருத்தத்தின் வடிவம் பொருத்தமான காரணி அல்ல, ஆனால் அதன் விளைவு தீர்மானிக்கும் காரணியாக இருக்கும்.
• கேசவானந்த பாரதி வழக்கின் பெரும்பான்மைத் தீர்ப்பு, ஒவ்வொரு புதிய அரசியலமைப்புத் திருத்தத்தின் செல்லுபடியும் அதன் சொந்த தகுதியின் அடிப்படையில் தீர்மானிக்கப்பட வேண்டும்.
• பகுதி III இன் கீழ் உத்தரவாதம் அளிக்கப்பட்ட உரிமைகள் மீதான சட்டத்தின் உண்மையான விளைவு மற்றும் தாக்கம் அடிப்படை கட்டமைப்பை அழிக்கிறதா இல்லையா என்பதை தீர்மானிக்க கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும்.
• தாக்க சோதனை சவாலின் செல்லுபடியை தீர்மானிக்கும்.
• 24 ஆம் தேதி அல்லது அதற்குப் பிறகு செய்யப்பட்ட அரசியலமைப்பின் அனைத்து திருத்தங்களும் , அதில் பல்வேறு சட்டங்களைச் சேர்ப்பதன் மூலம் ஒன்பதாவது அட்டவணை திருத்தப்பட்டால், அவை அரசியலமைப்பின் அடிப்படை அல்லது அத்தியாவசிய அம்சங்களின் தொடுகல்லில் சோதிக்கப்பட வேண்டும். பிரிவுகள் 14 மற்றும் 19 மற்றும் அவற்றின் அடிப்படையிலான கொள்கைகளுடன்.
• அடிப்படை உரிமைகள் அல்லது உரிமைகள் பறிக்கப்பட்டாலோ அல்லது ரத்து செய்யப்பட்டாலோ, அடிப்படைக் கட்டமைப்பை அழித்து அல்லது சேதப்படுத்துகின்றன என்ற அடிப்படையில் அதன் விதிகள் தாக்குவதற்குத் திறந்திருக்கும். அடிப்படை கட்டமைப்பு தொடர்பானது.
• அரசியலமைப்புத் திருத்தங்களின் மூலம் ஒன்பதாவது அட்டவணையில் சேர்க்கப்பட்டுள்ள சட்டங்களுக்குப் பாதுகாப்பை வழங்குவதற்கான நியாயப்படுத்தல், அரசியலமைப்பு ரீதியாகப் பாதுகாக்கப்பட விரும்பும் ஒரு சட்டத்தின் மூலம் அடிப்படை உரிமை மீறலின் தன்மை மற்றும் அளவை ஆராய்வதன் மூலம் அரசியலமைப்புத் தீர்ப்பின் ஒரு விஷயமாகும். “உரிமைகள் சோதனை” மற்றும் “உரிமைச் சோதனை” மற்றும் “உரிமையின் சாராம்சம்” ஆகியவற்றைப் பயன்படுத்துவதன் மூலம் பிரிவு 14 மற்றும் 19 உடன் படிக்கப்பட்ட பிரிவு 21 இல் பிரதிபலிக்கும் அடிப்படை கட்டமைப்பு கோட்பாட்டின் தொடுகல்லில் நடைபெற்ற பகுதி III இல் உள்ள பிரிவுகளின் சுருக்கமான பார்வையை எடுத்துக்கொள்வது இந்திரா காந்தி வழக்கு.
• ஒன்பதாவது அட்டவணை சட்டங்களுக்கு மேலே உள்ள சோதனையைப் பயன்படுத்தினால், மீறல் அடிப்படை கட்டமைப்பைப் பாதிக்கிறது என்றால், அத்தகைய சட்டம் அல்லது சட்டங்கள் ஒன்பதாவது அட்டவணையின் பாதுகாப்பைப் பெறாது.
• பிரிவு 21 இன் முக்கோணத்தை பிரிவு 14 மற்றும் 19 உடன் படிக்கும் போது “சரியான சோதனையின் சாராம்சம்” மட்டுமல்ல, “உரிமைகள் சோதனையும்” பயன்படுத்தப்பட வேண்டும்.
• “உரிமைகள் சோதனை” மற்றும் “வலது சாரம்” சோதனை ஆகியவற்றிற்கும் வித்தியாசம் உள்ளது.
• இரண்டும் அடிப்படை கட்டமைப்பு கோட்பாட்டின் பயன்பாட்டின் ஒரு பகுதியாகும்.
• கட்டுப்படுத்தப்பட்ட அரசியலமைப்பில் வரையறுக்கப்பட்ட திருத்த அதிகாரத்தை வழங்கும் போது, ஒரு முழு அத்தியாயமும் பொருந்தக்கூடியதாக உருவாக்கப்படும் போது, நாகராஜ் வழக்கில் பயன்படுத்தப்பட்ட “உரிமையின் சாராம்சம்” சோதனைக்கு பொருந்தாது.
• அத்தகைய சூழ்நிலையில், சட்டத்தின் செல்லுபடியை தீர்ப்பதற்கு, “உரிமைகள் சோதனை” மிகவும் பொருத்தமானது.
• எந்தவொரு ஒன்பதாவது அட்டவணை சட்டத்தின் செல்லுபடியாகும் தன்மையை இந்த நீதிமன்றம் ஏற்கனவே உறுதிசெய்திருந்தால், இந்தத் தீர்ப்பின் மூலம் அறிவிக்கப்பட்ட கொள்கைகளின் அடிப்படையில் அத்தகைய சட்டத்தை மீண்டும் சவால் செய்யத் திறந்திருக்காது.
• எவ்வாறாயினும், பகுதி III இல் உள்ள ஏதேனும் உரிமைகளை மீறுவதாகக் கருதப்படும் ஒரு சட்டம் பின்னர் ஒன்பதாவது அட்டவணையில் ஏப்ரல் 24, 1973 க்குப் பிறகு இணைக்கப்பட்டால் , அத்தகைய மீறல் / மீறல் அடிப்படை கட்டமைப்பை அழிக்கிறது அல்லது சேதப்படுத்துகிறது என்ற அடிப்படையில் சவாலுக்குத் திறந்திருக்கும். பிரிவு 21 இல் சுட்டிக்காட்டப்பட்டுள்ளபடி, பிரிவுகள் 14 மற்றும் 19 மற்றும் அவற்றின் அடிப்படையிலான கொள்கைகளுடன் படிக்கவும்.
• குற்றஞ்சாட்டப்பட்ட சட்டங்களின் விளைவாக எடுக்கப்பட்ட நடவடிக்கை மற்றும் இறுதி செய்யப்பட்ட பரிவர்த்தனைகள் சவாலுக்குத் திறந்திருக்காது.

நீதித்துறை செயல்பாடு

• நீதித்துறை செயல்பாடு என்பது நீதிபதிகள் சட்டத்தை வெறுமனே எழுதப்பட்டதைப் பயன்படுத்துவதை விட தீவிரமாக விளக்கி வடிவமைக்க வேண்டும் என்ற கருத்தை குறிக்கிறது.
• சில உரிமைகள் அல்லது பாதுகாப்புகளை விரிவுபடுத்தும் அல்லது வரம்புக்குட்படுத்தும் விதத்தில் சட்டத்தை விளக்குவது அல்லது சட்டத்தால் வெளிப்படையாக வழங்கப்படாத வழிகளில் சட்ட மோதல்களைத் தீர்க்கும் விதத்தில் இது அடங்கும்.

நீதித்துறை செயல்பாட்டின் எடுத்துக்காட்டுகள்:

கேசவானந்த பாரதி Vs கேரளா மாநிலம் வழக்கு (1973):

• இந்த வழக்கில், அரசியலமைப்பை திருத்துவதற்கான அரசாங்கத்தின் அதிகாரம் வரம்பற்றது அல்ல என்றும், அரசியலமைப்பின் சில “அடிப்படை அம்சங்கள்” திருத்தப்பட முடியாதவை என்றும் உச்ச நீதிமன்றம் கூறியது.
• இந்த முடிவு “அடிப்படை அமைப்பு” என்ற கருத்தை நிறுவியது.

மேனகா காந்தி Vs இந்திய ஒன்றிய அரசு (1978):

• இந்த வழக்கில், அரசியல் சாசனம் உறுதி செய்யும் தனிப்பட்ட சுதந்திர உரிமையில் வெளிநாடு செல்வதற்கான உரிமையும் உள்ளடங்கும் என உச்ச நீதிமன்றம் கூறியது.
• உரிய சட்ட நடைமுறைகளைப் பின்பற்றாமல் இந்த உரிமையை அரசாங்கம் கட்டுப்படுத்த முடியாது என்றும் நீதிமன்றம் கூறியது.

விசாகா Vs ராஜஸ்தான் மாநிலம் வழக்கு (1997):

• இந்த வழக்கில், பணியிடத்தில் பாலியல் துன்புறுத்தலைத் தடுப்பதற்கான வழிகாட்டுதல்களை உச்ச நீதிமன்றம் பிறப்பித்தது.

தேசிய சட்ட சேவைகள் ஆணையத்திற்கு Vs இந்திய ஒன்றியம் வழக்கு (2014):

• இந்த வழக்கில், உச்ச நீதிமன்றம் ஒருவரின் பாலினத்தை சுயமாக அடையாளம் காணும் உரிமையை அங்கீகரித்துள்ளது மற்றும் திருநங்கைகள் பிறக்கும் போது அவர்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட பாலினத்தை விட, அவர்களின் சுய அடையாளம் காணப்பட்ட பாலினமாக கருதப்படுவதற்கு உரிமை உண்டு என்று கூறியது.

நீதித்துறை மீறல்:

• இது ஒரு நீதிமன்றம் அல்லது நீதித்துறை அமைப்பு அதன் சட்ட அதிகாரம் அல்லது அதிகார வரம்பை மீறும் சூழ்நிலையைக் குறிக்கிறது, பொதுவாக அரசாங்கத்தின் பிற கிளைகளால் சரியாக எடுக்கப்பட வேண்டிய முடிவுகளை எடுப்பதன் மூலம்.
• நீதிமன்ற மீறல் சர்ச்சைக்குரியதாக இருக்கலாம், ஏனெனில் இது அரசாங்கத்தின் பல்வேறு பிரிவுகளுக்கு இடையே மோதல்களுக்கு வழிவகுக்கும் மற்றும் பல ஜனநாயக அமைப்புகளில் முக்கியமான கொள்கையாக இருக்கும் அதிகாரப் பிரிவினை குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்தலாம்.

நீதித்துறை மீறலின் எடுத்துக்காட்டுகள்:

ஷ்யாம் நாராயண் சௌக்சே Vs இந்திய ஒன்றிய அரசு வழக்கு (2016):

• இந்த வழக்கில், இந்தியாவில் உள்ள அனைத்து திரையரங்குகளும் திரைப்படம் தொடங்கும் முன் திரையிடப்பட வேண்டும் என உச்சநீதிமன்றம் உத்தரவிட்டது.
• இந்தத் திசையானது தேசிய மரியாதைக்கான அவமதிப்பு தடுப்புச் சட்டம் 1971 க்கு அப்பாற்பட்டது என்று வாதிடப்பட்டது, எந்த திரைப்படம், நாடகம் அல்லது எந்தவொரு நிகழ்ச்சியிலும் தேசிய கீதம் நிகழ்ச்சியின் ஒரு பகுதியாக இருக்கக்கூடாது என்று கூறுகிறது.

மதுவிலக்கு தொடர்பான உத்தரவு (2017):

• 2017ஆம் ஆண்டு சாலைப் பாதுகாப்பு தொடர்பான பொதுநல வழக்கின் (பிஐஎல்) தீர்ப்பின் அடிப்படையில், தேசிய அல்லது மாநில நெடுஞ்சாலையில் இருந்து 500 மீட்டர் தொலைவில் உள்ள சில்லறை விற்பனை நிலையங்கள், ஹோட்டல்கள், உணவகங்கள், பார்கள் ஆகியவற்றில் மதுபானம் விற்பனை செய்ய உச்ச நீதிமன்றம் தடை விதித்தது..
• இந்த உத்தரவுகள் நமது அரசியலமைப்புச் சட்டம் வழங்கிய அதிகாரப் பிரிவின் ஆவிக்கு எதிரானதாக உணரப்பட்டது.
• இது நிர்வாக விவகாரம் என்று வாதிடப்பட்டது, அங்கு முடிவு மாநில அரசுகளிடம் உள்ளது.

அருண் கோபால் Vs இந்திய ஒன்றிய அரசு வழக்கு (2017):

• தீபாவளியின் போது பட்டாசு வெடிப்பதற்கான நேரத்தை உச்ச நீதிமன்றம் நிர்ணயித்தது மற்றும் சுற்றுச்சூழலுக்கு தீங்கு விளைவிக்காத பட்டாசுகளை பயன்படுத்த தடை விதித்துள்ளது.

MC மேத்தா Vs இந்திய ஒன்றிய அரசு வழக்கு (2018):

• மார்ச் 30, 2020க்குப் பிறகு பிஎஸ்-4 வாகனங்களை விற்கக் கூடாது என்றும், அன்றைய தேதிக்குப் பிறகு பிஎஸ்-6 வாகனங்களை மட்டுமே விற்க வேண்டும் என்றும் மத்திய மோட்டார் வாகன விதிகள், 1989 இன் விதி 115(21) செல்லாது என நீதிமன்றம் அறிவித்தது.

நீதித்துறை செயல்பாட்டின் முக்கியத்துவம்:

இந்தியாவில் நீதித்துறை செயல்பாட்டின் சாத்தியமான தகுதிகளில் சில:

தனிமனித உரிமைகளைப் பாதுகாத்தல்:

• இந்த குழுக்களுக்கு எதிராக பாகுபாடு காட்டும் அல்லது ஒடுக்கும் சட்டங்கள் மற்றும் செயல்களை சவால் செய்வதன் மூலம் தனிநபர்கள் மற்றும் சிறுபான்மை குழுக்களின் உரிமைகளைப் பாதுகாக்க நீதித்துறை செயல்பாடு உதவும்.

உதாரணம்: விசாகாவில் உச்ச நீதிமன்ற தீர்ப்பு வழக்கு (1997) பணியிடத்தில் பெண்களுக்கு ஏற்படும் பாலியல் துன்புறுத்தல் (தடுப்பு, தடை மற்றும் தீர்வு) சட்டம், 2013 இயற்றப்பட்டது.

சட்டத்தின் ஆட்சியை ஊக்குவித்தல்:

• சட்டத்திற்குப் புறம்பான அல்லது அரசியலமைப்பிற்கு முரணானதாகக் கருதப்படும் சட்டங்கள் மற்றும் செயல்களை மதிப்பாய்வு செய்து செல்லாததாக்குவதன் மூலம், நீதித்துறை செயல்பாடு, அரசாங்கம் சட்டத்தின் எல்லைக்குள் செயல்படுவதை உறுதிப்படுத்த உதவுகிறது.

ஜனநாயகத்தை வலுப்படுத்துதல்:

• அரசாங்கத்தின் அதிகார துஷ்பிரயோகத்தைத் தடுக்கவும், முடிவெடுக்கும் செயல்பாட்டில் பொறுப்புக்கூறல் மற்றும் வெளிப்படைத்தன்மையை மேம்படுத்தவும் நீதித்துறை செயல்பாடு உதவும்.

சமூக மாற்றத்தை ஊக்குவித்தல்:

• முக்கியமான சமூகப் பிரச்சினைகளைத் தீர்க்கும் வழக்குகளைத் தீர்ப்பதன் மூலமும், எதிர்கால சட்டங்கள் மற்றும் கொள்கைகளின் திசையை வடிவமைக்கும் சட்ட முன்மாதிரிகளை அமைப்பதன் மூலமும் நீதித்துறை செயல்பாடு சமூக மாற்றத்தைக் கொண்டுவர உதவும்.

உதாரணம்: நேஷனல் லீகல் சர்வீசஸ் அத்தாரிட்டி வெர்சஸ் யூனியன் ஆஃப் இந்தியா (2014) இல் உச்ச நீதிமன்றம் ஒருவரின் பாலினத்தை சுயமாக அடையாளம் காணும் உரிமையை அங்கீகரித்துள்ளது. இது திருநங்கைகள் (உரிமைகள் பாதுகாப்பு) சட்டம், 2019 ஐ இயற்ற வழிவகுத்தது.

அரசியலமைப்பின் விளக்கம்:

• நீதித்துறை செயல்பாடு நீதிபதிகள் அரசியலமைப்பை விளக்குவது மற்றும் அது எழுதப்பட்டபோது கவனிக்கப்படாத புதிய சூழ்நிலைகள் மற்றும் சிக்கல்களுக்கு அதைப் பயன்படுத்துவதையும் உள்ளடக்கியது.
• இது அரசியலமைப்பு பொருத்தமானதாகவும் மாறிவரும் சூழ்நிலைகளுக்கு பதிலளிக்கக்கூடியதாகவும் இருப்பதை உறுதிசெய்ய உதவும்.

அரசாங்கத்தின் மற்ற கிளைகளில் காசோலை வழங்குதல்:

• நீதித்துறை செயல்பாடு சட்டமன்ற மற்றும் நிர்வாகக் கிளைகளின் அதிகாரத்தை சரிபார்த்து, அவை அரசியலமைப்பு அதிகாரத்தை மீறுவதில்லை அல்லது தனிநபர்களின் உரிமைகளை மீறுவதில்லை என்பதை உறுதிப்படுத்துகிறது.

எடுத்துக்காட்டு: கேசவானந்த பாரதி வழக்கில், அரசியலமைப்பை திருத்துவதற்கான அரசாங்கத்தின் அதிகாரம் வரம்பற்றது அல்ல என்றும், அரசியலமைப்பின் சில “அடிப்படை அம்சங்கள்” திருத்தப்பட முடியாதவை என்றும் உச்ச நீதிமன்றம் கூறியது.

விமர்சனத்தின் கீழ் நீதித்துறை மீறல்:

• நீதித்துறை மீறல் ஏற்பட்டால், அது அரசு இயந்திரத்தின் செயல்பாட்டில் பின்வரும் தாக்கங்களை ஏற்படுத்தலாம்:

அதிகாரப் பிரிவினை குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்துகிறது:

• நீதித்துறை மீறல் அதிகாரங்களைப் பிரிப்பதையும், அரசாங்கத்தின் கிளைகளுக்கு இடையிலான அதிகார சமநிலையையும் குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்தும்.
• இது ஆரோக்கியமான ஜனநாயகத்தைப் பேணுவதற்கு அவசியமான காசோலைகள் மற்றும் சமநிலைகளின் முறிவுக்கு வழிவகுக்கும்.

நீதி வழங்கல் அமைப்பில் தாமதம்:

• நீதித்துறை அதிக பொறுப்புகளை ஏற்றுக்கொள்வதால், வழக்குகள் தேங்குவதற்கும், நீதி வழங்குவதில் தாமதம் ஏற்படுவதற்கும் வழிவகுக்கும்.

நீதித்துறை மீது அதிக சுமை:

• நீதித்துறை அதிக பொறுப்புகளை ஏற்கும் போது, அது நீதித்துறையின் மீது அதிக சுமையையும், நீதிபதிகளின் தீக்காயத்தையும் ஏற்படுத்தும்.

பொறுப்புக்கூறல் இல்லாமை:

• நீதித்துறை அதிக பொறுப்புகளை ஏற்கும் போது, அது பொறுப்புக்கூறல் இல்லாமைக்கு வழிவகுக்கும் என சிலர் வாதிடுகின்றனர்.
• நீதித்துறையை அதன் நடவடிக்கைகளுக்குப் பொறுப்பாக்குவதற்கு தெளிவான வழிமுறைகள் இல்லாமல் இருக்கலாம்.

நிபுணத்துவம் இல்லாமை:

• சிக்கலான கொள்கைப் பிரச்சினைகளில் தகவலறிந்த முடிவுகளை எடுப்பதற்குத் தேவையான நிபுணத்துவம் அல்லது அறிவு நீதிபதிகளுக்கு இல்லாமல் இருக்கலாம்.
• இது நன்கு அறியப்படாத அல்லது தொடர்புடைய அனைத்து காரணிகளையும் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ளாத முடிவுகளுக்கு வழிவகுக்கும்.

ஒரு நிலையற்ற நீதி வழங்கல் முறைக்கு வழிவகுக்கும்:

• நீதித்துறை மீறல் சட்டம் மற்றும் நீதிமன்றங்களின் பங்கு பற்றிய குழப்பத்தையும் நிச்சயமற்ற தன்மையையும் உருவாக்கலாம்.

உறுதி மற்றும் முன்கணிப்பு இல்லாமை:

• நீதித்துறை சட்டங்கள் மற்றும் கொள்கை முடிவுகளை எடுக்கும்போது, அது சட்ட அமைப்பில் உறுதி மற்றும் முன்கணிப்பு இல்லாமைக்கு வழிவகுக்கும், இது தனிநபர்களுக்கும் வணிகங்களுக்கும் எதிர்காலத்தைத் திட்டமிடுவதை கடினமாக்குகிறது.

மக்களின் நம்பிக்கையை குலைக்கிறது:

• நீதித்துறை மீறல் நீதிமன்றங்கள் மற்றும் சட்ட அமைப்புகளின் மீது பொதுமக்களுக்கு அவநம்பிக்கையை ஏற்படுத்தும்.
• நீதிமன்றங்கள் தங்கள் அதிகாரத்தை மீறுவதாகவோ அல்லது பாரபட்சமாகவோ அல்லது பாரபட்சமாகவோ செயல்படுவதாகக் கருதப்பட்டால், அது பொதுமக்களின் நம்பிக்கையை சிதைத்துவிடும்.

பொதுநல வழக்கு (PIL)

• பொது நல வழக்குகள் (PIL) என்பது, அவர்களின் சட்ட உரிமைகள் அல்லது பொறுப்புகள் பாதிக்கப்படும் பொது நலனை அமலாக்குவதற்காக நீதிமன்றத்தில் தொடங்கப்பட்ட சட்ட நடவடிக்கை ஆகும்.
• அரசியலமைப்பின் 32வது பிரிவு நீதித்துறையில் பொதுமக்களின் ஈடுபாடு தொடர்பான விதிகளைக் கொண்டுள்ளது.
• நீதியரசர் பி.என்.பகவதி மற்றும் நீதிபதி வி.ஆர்.கிருஷ்ண ஐயர் ஆகியோரின் முயற்சிகள் பொது மக்கள் அல்லது பொதுமக்களின் ஒரு பகுதியினரின் நலன்கள் ஆபத்தில் இருக்கும் அனைத்து வழக்குகளிலும் சட்டப்பூர்வ தீர்வுகளை தேடுவதில் முக்கிய பங்கு வகித்தது.

PIL இன் நோக்கங்கள்:

• மக்களுக்கு நீதி கிடைக்க வேண்டும்.
• சட்ட நடவடிக்கை மூலம் மக்களின் குறைகளை கூறுவது.
• எந்தவொரு உயர் நீதிமன்றத்திலும் அல்லது நேரடியாக உச்ச நீதிமன்றத்திலும் பொதுநல வழக்கு தாக்கல் செய்யலாம்
• சட்டத்தின் உதவியுடன் சமூக நீதியைப் பாதுகாக்கவும் வழங்கவும் அரசியலமைப்பின் 39A வில் உள்ள கொள்கைகளுடன் PIL இன் கருத்து இணக்கமாக உள்ளது.
• PIL இன் கீழ் கவனிக்கப்படும் சில விஷயங்கள்:
• கொத்தடிமைத் தொழிலாளர் விஷயங்கள்
• புறக்கணிக்கப்பட்ட குழந்தைகள்.
• தொழிலாளர்களுக்கு குறைந்தபட்ச ஊதியம் வழங்காதது மற்றும் சாதாரண தொழிலாளர்களை சுரண்டுவது.
• பெண்கள் மீதான கொடுமைகள்.
• சுற்றுச்சூழல் மாசுபாடு மற்றும் சுற்றுச்சூழல் சமநிலையை சீர்குலைத்தல்.
• உணவு கலப்படம்.
• பாரம்பரியம் மற்றும் கலாச்சாரத்தை பராமரித்தல்.

PIL தேவை:

• பொது நல வழக்குகள் சமூக மாற்றத்திற்கான ஒரு முக்கிய கருவியாகும்.
• சட்டத்தின் ஆட்சியைப் பேணுவதற்கும், சட்டத்திற்கும் நீதிக்கும் இடையிலான சமநிலையை விரைவுபடுத்துவதற்கும்.
• இது சமூகத்தின் ஒவ்வொரு பிரிவினரின் நலனுக்கானது
• இந்தியா போன்ற வளரும் நாடுகளுக்கு இது நன்மை பயக்கும்.
• சமூகத்தில் நிலவும் கொடுமைகளை எதிர்த்துப் போராட வேண்டும்.

தகுதிகள்:

• பொதுநல வழக்குகள் மில்லியன் கணக்கான குடிமக்கள் அரசாங்கத்தின் மீறல் அல்லது தனிப்பட்ட நடவடிக்கைகளுக்கு எதிராக தங்கள் உரிமைகளைப் பெற உதவியுள்ளன.
• நீதிமன்றக் கட்டணத்தின் பெயரளவு விகிதம் மட்டுமே இருப்பதால் விழிப்புடன் இருக்கும் குடிமக்கள் மலிவான தீர்வைக் காணலாம். மனுதாரர்கள் மனித உரிமைகள், நுகர்வோர் நலன் மற்றும் சுற்றுச்சூழல் ஆகிய துறைகளில் உள்ள பெரிய பொதுப் பிரச்சினைகளில் கவனம் செலுத்தலாம்.
• நிர்வாக நடவடிக்கையின் நீதித்துறை மறுஆய்வில் பொதுமக்களின் பங்களிப்பு உறுதி செய்யப்படுகிறது.
• இது நீதித்துறை செயல்முறையை இன்னும் கொஞ்சம் ஜனநாயகமாக மாற்றும் விளைவைக் கொண்டுள்ளது.

குறைபாடுகள்:

• கடுமையான நீதிமன்றக் கட்டணம் இல்லாமல் அற்பமான வழக்குகளைத் தாக்கல் செய்யலாம் என்பதால், பலர் துன்புறுத்தலுக்கான ஒரு கருவியாக PIL ஐக் கையாளத் தொடங்கினர்.
• நீதித்துறை அதன் அதிகார வரம்பை மீறுவதால் விமர்சிக்கப்படுகிறது.
• பொது நோக்கத்தை ஆதரிப்பதை விட விளம்பரம் தேடுவதன் மூலம் சில நேரங்களில் பொது மக்களால் தவறாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
• உண்மையான காரணங்களை விட பிஐஎல் துஷ்பிரயோகம் அதிகமாகிவிட்டது, ஒன்று பின்னணிக்கு திரும்பியது அல்லது சந்தேகத்துடன் பார்க்கப்பட்டது.
• நிர்வாகச் செயல்பாட்டின் மூலம் தங்கள் நோக்கங்களை அடைய முடியாத அரசியல் அழுத்தக் குழுக்கள் தங்கள் நோக்கங்கள் மற்றும் நலன்களை மேம்படுத்த PIL ஐப் பயன்படுத்த முயற்சி செய்யலாம்.

சவால்கள்:

• PIL களின் தவறான பயன்பாடு குறித்து கவலைகள் உள்ளன.
• PIL இன் அதிகப்படியான பயன்பாடு மற்றும் துஷ்பிரயோகம் அதை பயனற்றதாக மாற்றும்.
• பல நேரங்களில், ஒரு பொதுநல வழக்கு ‘தனிப்பட்ட நலன் வழக்கு’ ஆகிவிடும்.
• அரசியல் ஸ்பான்சர் செய்யப்பட்ட வழக்குகள் PIL வடிவத்தில் தாக்கல் செய்யப்படுகின்றன
• அத்தகைய மனுக்கள் மனுதாரர்களுக்கு சாதகமாக தீர்க்கப்படாவிட்டால், அத்தகைய தீர்ப்பு தேதி “நீதித்துறைக்கு கருப்பு நாள்” என்று அழைக்கப்படுகிறது.

முக்கிய PIL வழக்குகள்

ஹுசைனாரா கட்டூன் Vs பீகார் மாநிலம் வழக்கு:

• பலர் இந்த வழக்கை இந்தியாவின் முதல் பொதுநல வழக்கு என்று கருதுகின்றனர்.
• பீகாரில் விசாரணைக்கு உட்படுத்தப்பட்டவர்களின் நிலைமை குறித்து நீதிமன்றம் கவனம் செலுத்தியது.

விசாகா Vs ராஜஸ்தான் மாநிலம் வழக்கு:

• பணியிடத்தில் பாலியல் துன்புறுத்தலை எதிர்த்து உச்ச நீதிமன்றத்தில் பொதுநல வழக்கு தொடரப்பட்டது.
• விஷாகா தீர்ப்பு பாலியல் துன்புறுத்தலை சமத்துவம், பாகுபாடு காட்டாமை, வாழ்வு மற்றும் சுதந்திரம் ஆகிய அடிப்படை உரிமைகள் மற்றும் எந்தவொரு தொழிலையும் மேற்கொள்ளும் உரிமையின் “தெளிவான மீறல்” என்று அங்கீகரித்துள்ளது.

MC மேத்தா Vs இந்திய ஒன்றிய அரசு வழக்கு:

• கான்பூரின் தோல் பதனிடும் தொழிற்சாலைகளில் இருந்து சுத்திகரிக்கப்படாத கழிவுநீரை கங்கையில் கலப்பதற்கு அனுமதித்ததற்காக குடிமை அதிகாரிகளை இந்த தீர்ப்பு கடுமையாக சாடியது.
• கங்கைப் படுகையில் உள்ள மாசுபடுத்தும் தொழிற்சாலைகளுக்கு எதிராக மூன்று முக்கியத் தீர்ப்புகளையும், பல உத்தரவுகளையும் நீதிமன்றம் வழங்கியது.